Tante Annie in de bus

U heeft haar wellicht net zo gemist als ik, maar gistermiddag kwam ik haar weer tegen. Tante Annie stapte met een nieuwe jas én jurk de bus in. Nu was ze niet alleen hoor, ze was in gezelschap van een leeftijdgenote en een “ogenschijnlijke” dochter van deze (ook bijzondere) dame. Tante Annie zag mij en kon de verleiding niet weerstaan twee rondjes te draaien om haar jas en jurk te showen. Ik zat op de voorste stoel rechts van de buschauffeur. Door haar gedraai en gedrentel om mij uitgebreid haar kleren te laten zien, ontstond in de rij achter haar het ene boze gezicht na het andere. Bij mij ontstond meteen het gevoel van “fijn tante, dat het goed met u gaat”. En dus een brede glimlach. Toen tante uiteindelijk door haar gezelschap met zachte hand naar achter was gedrukt, keken de volgende passagiers met een hoofd van zeven dagen onweer mij aan bij het binnenstappen van de bus. Een reactie van een man van middelbare leeftijd mag ik u niet onthouden: “Sinds wanneer is het in de bus een modeshow?” U begrijpt dat mijn dag niet meer stuk kan. Zo aan het eind van mijn laatste werkdag van het jaar, word ik graag verrast door leuke dingen.

Tante Annie keek mij nog eens betekenisvol aan bij het uitstappen. Zij vrolijk, ik vrolijk. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Fijne jaarwisseling.  

In het vliegtuig

Mijn examen en stedentrip naar Athene zitten er op. Ik ga weer naar huis. Op de heenreis werd ik in het vliegtuig vergezeld door tenminste vijftig cardiologen en een gelijk aantal echolaboranten. De sfeer in het vliegtuig was rustig en overal om mij heen zag ik mensen in studieboeken weggedoken. Ook ik kon de verleiding niet weerstaan om nog snel de nodige formules na te kijken.  Gaap, zou mijn vrouw zeggen.

Hoe anders was de terugreis. Het lijkt alsof er een conventie voor Ritalingebruikers was, in plaats van een cardiologencongres. Een grote groep zeer drukke jongelingen bestormt kort na mij het vliegtuig. Tot mijn grote schrik neemt de groep de volledige vier rijen achter in beslag. Ik stel mij zo voor dat ik het lezen deze vlucht wel kan vergeten. En helaas… I was right. Het is geen moment stil geweest, die 3 uren en 40 minuten die mijn vlucht duurde.

foto van KLM 

Ik vraag mij af wat die andere gasten van het Ritalingebeuren vonden. Schuin voor mij was namelijk een groep Hells Angels neergestreken. Het was een internationale groep, maar de meesten kwamen uit de regio Rotterdam en Amsterdam (dat kan heus samen hoor, het zijn geen voetballers). Zij waren als Hells Angels duidelijk herkenbaar aan hun jassen, maar ook verder voldeden ze volledig aan het beeld dat ik van Hells Angels heb. Qua uiterlijk dan. Prachtige tatoeages, oorringen, snorren en baarden. Het moet trouwens gezegd worden dat de decibellen van de Ritalingroep een gemiddeld motoruitje van deze club overstemd zou hebben.  De Hells Angels lieten alles rustig over zich heen komen, wellicht daarbij geholpen door de extra wandelingetjes naar de pantry waar de in het blauw gestoken KLM Angels hen voorzagen van extra drankjes.

Over blauw gesproken, kort na vertrek uit Athene kwamen we in wat turbulente lucht terecht. De bordjes ‘fasten seatbelt’ bleven langer aan dan gebruikelijk. Een mevrouw in een blauwe jas vond echter dat zij wel naar het toilet kon lopen (waar je zin in hebt tijdens turbulentie…). De purser riep door zijn microfoon: “Lady, would you please sit down?” Geen sjoege. “Lady with the blue coat. Please sit down.” Het werd al wat stelliger, maar opnieuw… geen sjoege. De derde oproep: “LADY. SIT!” kwam wel aan. De blauwe jas koos eieren voor haar geld. Wat is dat toch met mensen dat ze zich niet aan veiligheidsregels houden?

Ach… zo gaan de dingen nu eenmaal. 

De zwervers

Tijdens mijn verblijf in Athene heb ik kennisgemaakt met een heel bijzondere man. De eerste ochtend dat ik hem tegenkwam, zat hij op het trottoir met een beker in zijn hand en maakte spastische bewegingen. De beker ging flink heen en weer, vooral in de richting van de voorbijgangers.  Met zijn andere hand maakte hij krampachtige bewegingen naar zijn mond, waarschijnlijk om aan te geven dat daar eten in moet. Toen ik tegen het eind van de middag weer langs liep, zat de man nog steeds op dezelfde plek en leek het alsof hij daar de hele dag had gezeten zonder van zijn plaats te kunnen komen.

De volgende ochtend ben ik wat eerder op pad gegaan. Ik zag dezelfde man, ruim 100 meter voorbij de plek waar hij gisteren zat, kwiek aan komen lopen. Er was geen enkele aanleiding te veronderstellen dat deze man spastisch was of andere gebreken kende. Nadat hij mij gepasseerd is, zoekt hij zijn plek op, gaat zitten, pakt zijn beker en begint weer met zijn toneelstukje. Ik kijk het met verbazing aan.

Een tweede markante persoon ontmoet ik op een terrasje in de wijk Plaka. 

Ook hij wil me rozen verkopen voor de sexy lady naast mij, oftewel mijn collega. Over die rozen heb ik al geschreven, dus u kunt zich mijn reactie voorstellen. “Nee, ik wil geen rozen!” Als blikken konden doden, was mijn stoffelijk overschot in Athene gebleven en had ik dit blog niet kunnen schrijven. In plaats daarvan draaide hij zich bruusk om en beende weg. Ik had nog net tijd een foto te maken.

Ja, het leven in Athene is niet makkelijk. Maar ach… zo gaan de dingen nou eenmaal.

In de bus 4

Ze bestaan echt: mensen die het met hun blik voor elkaar krijgen dat de stoel naast zich niet bezet raakt. Zelfs niet als er al minstens 15 mensen in de bus staan. Ik heb bewondering voor deze personen, en respect. Mijn carpoolcollega, die van de paarse krokodillen, negeert de blik en wil op de laatste lege plaats van de bus gaan zitten. De mevrouw wil niet opschuiven want ze zit lekker bij het gangpad. In plaats daarvan staat de passagiere met duidelijke weerstand op om mijn collega bij het raam plaats te laten nemen. Als u dan denkt, dat de dame bij de eerste de beste halte dan wel uit zal stappen, rekent u buiten de waard. Ze blijft zitten tot aan de Grote Markt. En dit was niet de eerste keer hoor, dat deze dame dat doet. Ik zie het bijna dagelijks gebeuren.  Wat is er mis met even opschuiven, vraag ik mij dan af. Misschien maak ik me wel te druk om wat er zoal in de bus gebeurt, maar ik hoor en zie veel. En omdat het schrijven van een blog een van de leukere zaken van het leven is, onthoud ik dus ook wat ik zie en hoor. Ik stel me zo voor dat het ook zo ongeveer werkt bij conferenciers en stand-up komedianten. Wie weet heb ik ook dat nog in me…….. ach, nu droom ik teveel. Gelukkig mocht ik aan het eind van de dag ook de bus weer naar huis nemen. En daar hadden mijn collega en ik allebei een zitplaats. Ja, ook in de bus wordt het steeds drukker. Vanmiddag zaten we in de zogenaamde treinzit in de bus, dus tegenover medepassagiers. Ik vang onderweg wat flarden van een gesprek op die ik u niet wil onthouden. Hij, een man van een jaar of 65: “Ik ga naar een concert van André Hazes”. Ik dacht “Moet ik deze man nu gaan vertellen dat het wel een wat saai concert gaat worden?”  Zij, een jongere dame van een jaar of 35-40 met enige gelijkende uiterlijke kenmerken: “Oh wat leuk, ga je samen met ….. (vrouwennaam)? Ik ben jaloers.” Hij weer: “We gaan altijd op vakantie naar Engeland, maar Duitsland is ook leuk.”  Zij is aan de beurt: “Waarom ga je niet naar Amerika?”  Hij: “Dan moet je zo lang wachten voordat je er bent en duurt het zo lang voor je vakantie hebt.” Als andere mensen in de bus dan even naar mij kijken, merk ik dat ik een glimlach van oor tot oor heb. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik heb weer iets om over te schrijven. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot Later

Athene

Ik was de afgelopen dagen voor mijn werk in Athene, Griekenland. Nu moet ik zeggen dat de stad veel mooie elementen bevat: het Pantheon, het Museum Acropolis en natuurlijk de Acropolis zelf. 

Het Europees examen dat ik heb gedaan, en waarvoor ik vooral naar Athene ging, was pittig. Nu maar afwachten of ik ook geslaagd ben. Het congrescentrum en de hotels waar ik veel tijd heb doorgebracht, waren echt indrukwekkend. Grote gebouwen; op Griekse wijze gebouwde kolossen waar iemand met gemak zou kunnen verdwalen. Zoals u weet hebben de Grieken het op dit moment niet heel gemakkelijk. Hun economisch vooruitzicht is niet om over naar huis te schrijven. Ik doe dat ook niet, ik schrijf erover vanuit huis. Of liever gezegd vanaf het vliegveld waar ik nu al even zit te wachten op het vertrek van onze vlucht. Ik ben wel wat teleurgesteld over de manier waarop de Grieken hun financiële situatie proberen te verbeteren. Ze vallen mij continu lastig, met name in de wijk Plaka. Bijvoorbeeld door met zakdoekjes te leuren voor een euro die je in een supermarkt voor 10 cent kan kopen. En dat vooral door kleine kinderen die al heel goed in de gaten hebben dat je je niet weg moet laten sturen. Maar ook de rozen die je aan je reisgezellin moet geven, want ze is zo een “sexy lady”, kunnen niet voldoende aangesleept worden. Ik word moe van dit soort praktijken en kan er niet meer tegen. Ik moet tegen het einde van de lunch, die overigens van goede kwaliteit is, zelfs een man van middelbare leeftijd met zijn rozen wegsturen. 

Als mijn collega en ik besluiten nog even wat aan windowshopping te gaan doen, worden we in deze wijk vrijwel elke winkel ingetrokken. Het is gewoon niet leuk meer, je moet continu opletten en je hebt geen moment rust. Een van de belangrijkste redenen waarom het economisch niet zo goed gaat met Griekenland, is volgens mij omdat ze hun voorraden niet op orde hebben. De winkels puilen uit van de spullen en dat is duidelijk niet alleen van dit jaar.  De door de zon verbleekte jurken, truien, hoeden, kettingen etcetera hangen buiten. Het past allemaal niet meer in de winkel, zo vol is het. Het lijkt me duidelijk dat een groot deel van het kapitaal in de voorraad is gaan zitten. Jammer, want het verbleekt en verdampt waar je bij staat. Zo gaan de dingen in Griekenland deze dagen…