zaterdag 3 mei 2014

De maestro en de maître

Soms kom je per ongeluk in een etablissement terecht, waar maar één woord op van toepassing is: bijzonder! Nou ja, je kunt meer woorden gebruiken, hoor. Mijn vrouw had het over ‘een belevenis’.  Wij waren op weg naar ons vaste vakantiestekje en zochten voor onderweg nog een overnachtingsplek. Een van de opties was een hotel waar we eerder zijn geweest: niet de goedkoopste, maar goede bedden en prima eten. Ik schreef er al eens over. We keken nog even bij wat hotels in de buurt, waaronder ‘Les XII Apôtres’. Mijn vrouw zag goede recensies op de daartoe geëigende websites (met name over de ontvangst en de entourage), maar ik zag een foto van de bedden en dus gingen we naar het vertrouwde adres.
Na het inchecken bleek dat we pas laat op de avond zouden kunnen eten in het hotel, dus we gingen het stadje maar eens verkennen en op zoek naar een eettentje. En toen zagen we ‘Les XII Apôtres’. Het zag er gezellig en gezellig druk uit, dus we besloten toch eens te kijken.
We werden meteen hartelijk ontvangen door een soort van maître, of eigenlijk maestro, want wij bespeurden een Italiaanse achtergrond. De maestro zelf sprak overigens Frans, Duits, Engels, Italiaans én Nederlands door elkaar. Nadat hij ons met veel flair en zwier een plaats had aangewezen, vertelde hij dat alles te koop was. Hij nam hij de bestelling op en keek wat bedenkelijk toen mijn vrouw cola bestelde (en maakte er ongevraagd een light-versie van), maar leverde toch een blikje (!) met daarbij een enorm glas met felle kleurtjes. De hele entourage was trouwens interessant. Het was zo’n restaurant, waar men wel aan vernieuwing doet, maar dan het oude ook laat staan. En dus zag je vier soorten ‘niet roken’-stickers naast elkaar, om maar eens wat te noemen.
Voor ons werd het ‘menu Enzo’. Overigens gold voor ieder menu, dat je alsnog kon kiezen uit vijf voorgerechten, vijf hoofdgerechten en twee desserts (kaas of een keuze van de desserttafel). Wij hadden beiden tagliatelle als voorgerecht. Na het opnemen van de bestelling was de maestro klaar en hield zich bezig met andere gasten. De tweede maître kwam het aangepaste bestek brengen, met evenveel zwier en flair trouwens. De amuse en het brood werden door een jonge knul gebracht, genaamd Jordy. U merkt, de taken waren duidelijk verdeeld. Maître twee bracht ons de borden met het hoofdgerecht; Jordy had de opdracht de groenten te serveren. Hij had daarvoor een grote ovale schaal met daarop allerlei gebutste bakjes  met groenten en aardappelen. Het was een beetje jammer voor Jordy dat alle klanten hetzelfde wilden, want toen hij bij onze tafel kwam had hij geen frietjes meer en mijn vrouw moest ook op de tweede ronde boontjes wachten. Dat werd natuurlijk wel goedgemaakt, nadat Jordy ons (in twee sessies) van frietjes had voorzien, kwamen zowel maître twee als de maestro zelf nog met een schaal frieten langs. Ja, er werd goed voor ons gezorgd.



Voor het menu mochten we iets van de tafel kiezen. Er waren wel 8 verschillende taarten, zo wees ons de maestro, die dus weer over het nagerecht ging. En dan was er nog de keuze uit mousses of ander fraais. Mijn vrouw koos een citroentaart en ikzelf ging voor de appeltaart. De maestro schepte het gewenste dessert op en voegde er ongevraagd een paar lepels verse vruchten aan toe. De koffie was niet zoals wij thuis gewend zijn en ook niet Italiaans. Gelukkig zei de meastro  dat de koffie van het huis was. Na een bijzonder avondje rekenden we af.  Wij hebben nog even overwogen een volgende keer in dit hotel te verblijven, maar het dinertje paste eigenlijk precies bij de omschrijvingen op de website: het is allemaal vergane glorie en de kwaliteit is niet super, maar de ontvangst en de entourage maken heel veel goed. We liepen naar ons cleane, strakke en degelijke hotel terug. En ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.