Er zijn van die zondagen dat ik het niet kan laten om een
stukje te gaan fietsen. Als ik dat dan samen met mijn lief doe, kunnen de meest
verrassende dingen gebeuren. In de eerste plaats neemt zij altijd een
fotocamera mee. Dat op zich is niet vreemd, maar het geeft aan dat zij, net als
ik, nieuwsgierig van aard is. Zij vindt het leuk om mooie foto’s te maken van herfstige
taferelen in het bos en ik vind het leuk om het gedrag en de reacties van mijn
medemensen te bestuderen, zoals u weet.
Zo een dag was het gisteren. Het was een prachtige
nazomerzondag. Na het maken van de verplichte foto’s met de herfsttaferelen gaan
we op de terugweg even kijken bij de brug die mensen veilig van de ene naar de
andere kant van de weg kan brengen. Zo niet bij mijn lief. “Ik ga die brug niet
op,” is haar reactie, “veel te hoog”. Ik
wil de brug wel beklimmen en eventueel een foto maken van de weg vanaf de brug.
Onder aan de brug treffen we een echtpaar van middelbare
leeftijd. Hij lijkt een jaar of 65 en zij iets jonger. Hij heeft een opdracht
van de fotoclub. Hij moet het ‘over de brug komen’ vastleggen. Er worden foto’s
gemaakt van mevrouw die van de brug af komt. Ook ik mag figureren. Ik loop de
brug op en af. Meneer maakt foto’s en als beneden aan kom kan ik het niet laten
om ook een foto van hem te maken.
Wanneer ik zwaaiend met een briefje van 10 euro van de brug
af kom lopen, staart hij mij aan met een blik in zijn ogen alsof hij water ziet
branden. Het is blijkbaar nooit bij hem opgekomen dat je niet alles letterlijk
hoeft te nemen.
Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal…..
Tot later!
