Hoe de dingen gaan: De herdenking.

Elk jaar wanneer de datum 4 mei op de kalender nadert, word ik een weinig sentimenteel. Ik word me dan bewust van wat mensen over moeten hebben gehad voor onze vrijheid. Er zijn zelfs mensen geweest die zich, volledig bewust van het gegeven dat zij hun leven zouden kunnen verliezen, hebben ingezet om een betere en veiligere leefomgeving voor ons te creëren. Ik heb hier enorm veel respect voor. Ik zou me nu, in tijden van vrede en relatieve veiligheid, niet kunnen voorstellen hoe ik er tegenover zou staan als het grootste offer van mij gevraagd zou worden. En gelukkig hoef ik mezelf dat ook niet af te vagen. Omdat ik mijn vrijheid waardeer en omdat ik in de gelukkige omstandigheid verkeer mezelf af te kunnen vragen wie of wat zorg heeft gedragen voor mijn gevoel van vrijheid, herdenk ik. Ik herdenk diegenen die hebben gevochten voor mijn vrijheid. Niet alleen diegenen die tijdens die strijd zijn omgekomen. Nee. Ook diegenen die na afloop van de strijd naar hun geliefden en of ouders hebben mogen terugkeren. Want ook aan hen heb ik mijn vrijheid te danken. Daarom zijn de herdenking en het feest van de bevrijding onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zo ben ik gisteren, op 4 mei 2013, samen met Esther naar de herdenking in Westerbork geweest. De burgemeester van de gemeente Midden-Drenthe hield een toespraak. Een toespraak waarin hij niet alleen herinnerde aan de tweede wereldoorlog, maar ook aan de vele missies die “onze jongens” na de oorlog hebben moeten uitvoeren. Ik ben blij met mijn vrijheid, maar ik sta ook heel erg stil bij de offers die anderen voor deze vrijheid hebben moeten brengen. Ik denk ook aan de mensen die tijdens de oorlog en daarna vervolgd zijn. Aan de mensen die in de bossen van Drenthe en de Veluwe in holen hebben gewoond. En met name aan de personen die het deze onderduikers mogelijk hebben gemaakt te overleven. Moedige mensen die in ruil voor de kans om voor het vuurpeloton te komen staan anderen, vaak onbekenden, hielpen. Tijdens de herdenking in Westerbork heeft mijn zwager een toespraak gehouden. Hij roemde vooral de moed die nodig is om je als vrijwilliger aan te melden in een oorlogssituatie. Er zijn vele van deze vrijwilligers niet naar huis teruggekeerd. En daar gaat het volgens mij om. Deze mensen herdenken en dankbaar zijn.

Ik ben trots op de mensen die vandaag de dag zichzelf inzetten om de vieringen van 4 en 5 mei te organiseren en mogelijk te maken. Vier de vrijheid. Maar als het aan mij ligt: blijf vooral herdenken.

Ik ben weer een wijzer mens van deze vier en vijf mei. Zo gaan de dingen nu eenmaal. Leren en laten leven. Tot later.