Zo nu en dan hebben wij een reden om eens lekker uit eten te
gaan. Dit keer was de aanleiding een dubbele en we hebben dan ook gekozen voor
een wat luxer restaurant en een wat uitgebreider menu. Vorig jaar hebben
tijdens de Heerlijk Tiendaagse gegeten bij Librije’ s Zusje en dit jaar kiezen
we voor Kaatje bij de Sluis in Blokzijl. Kaatje is een begrip in mijn familie.
Mijn ouders hebben ooit een horecazaak gehad en gingen in de goede jaren
geregeld ergens eten. Meestal mochten wij, de jongste drie kinderen, mee. Maar
als pa en ma gingen eten bij Kaatje, gingen wij een avondje bij mijn oudste, of
een na oudste zus eten. Pa en ma gingen alleen. Vaak heb ik als kind gedacht
dat daar hele vreemde dingen gebeurden. Maar uiteindelijk ben ik volwassen
geworden en weet ik beter.
Afijn, ik moest Esther tenminste een keertje meenemen naar
Kaatje. Ter ere van haar verjaardag en omdat Kaatje een aanbieding had tijdens
de Heerlijk Tiendaagse togen wij verleden week vrijdag naar Blokzijl. Bij
binnenkomst stelt de gastvrouw zich aan ons voor. Wat onwennig volgen we de
gastvrouw naar onze tafel die, zo hebben we uit de mailwisseling begrepen, al
anderhalf uur voor ons klaar staat. De bevestigingsmail luidde namelijk “Hierbij
bevestigen wij uw reservering om 19.30 uur. Uw tafel zal vanaf 18.00 uur voor u
klaarstaan.” Wij hebben een zes-gangen-verrassingsmenu
geboekt. Als u straks goed meetelt komt u, net als ik, boven de zes uit. Maar
een kniesoor die daar op let. Toch? Of wij een wijnarrangement willen?
Natuurlijk wil ik een wijnarrangement. Esther niet. Nee, er moet iemand de BOB
zijn. En ja, zelfs wanneer wij haar verjaardag vieren hoef ik niet te rijden.
Soms is dat wel heel fijn. Zoals nu. Wat wij als aperitief willen? Esther kiest
voor mineraalwater en ik begin alcoholvrij met een tonic.
En dan komt het: een amuse. Soepje van komkommer met een
tuile met een toefje gebrande uiencrème. Ik lepel het soepje uit het glas alsof
het mijn laatste avondmaal is en geniet me suf. De op de tuile geplaatste toef
gebrande crème van uien vind ik iets te sterk van smaak, maar Esther is er
helemaal weg van terwijl zij de komkommersoep net iets te hoog op smaak vond.
Of mogen we niet te kritisch zijn? Meteen nadat dit gerechtje (of zoals mijn
schoonvader neigt te zeggen: dit bekplagerijtje) op is, komt het volgende hapje.
Een mousse van eieren met een tomaat-basilicum pannacotta. Nu zijn eieren en
tomaten een bekende goede combinatie, maar zo lekker als nu heb ik deze
combinatie niet eerder mogen proeven.
Na dit gerecht komt de eerste wijn. Een droge riesling. Ik
wist niet dat een Duitse wijn zo lekker kon zijn. Maar het bijbehorende gerecht
mag er ook zijn: een salade van haring en granny smith appel en
mierikswortel. Ik ervaar het alsof er
een engel over mijn tong piest. Esther vindt de mierikswortel te overheersend. Zo zie je maar dat smaken kunnen verschillen.
Het volgende gerecht blaast ons beiden van de stoel. Gevogeltepaté met
ganzenborst, gecaramelliseerde walnoot en een kaasbolletje. Dit, gecombineerd
met een witte wijn waar ik de naam en of de herkomst niet meer weet, is
werkelijk een feestje in onze monden. U moet namelijk weten dat er bij dit
gerecht ook wilde perzik en een crème van perzik geserveerd wordt. Esther heeft
haar hele leven de smaak van perzik vervelend gevonden, maar deze was echt heel
lekker. Zo ziet u maar weer: het kan verkeren. Soms ligt het aan de verwerking
van een product of het vol van smaak is of niet is.
De volgende gang is een gestoomde snoekbaarsfilet met
ingelegde bloemkool, bloemkoolschuim en linzen. Dit gerecht in combinatie met
een droge witte chardonnay/viognier uit Frankrijk, maakt mijn dag. U zou denken
dat het niet beter kan. U vergist zich. We gaan verder met een langzaam
gegaarde lamsnek met thijmschuim. Een glas overheerlijke rosé uit de Rioja en
alles komt bij elkaar. Daarna een gerecht van eendenborst met wortel en
parelgort. Ik heb hier een aanvulling op gekozen van een ganzenlevertartaar.
Esther niet. Zij eet nu eenmaal iets minder en heeft wat tegen de ganzenlever.
De rode wijn bij dit gericht (een Pinot noir van het wijnhuis Louis Latour van
zijn wijngaard in de Ardèche) was alleen al een reden om te gaan ervaren hoe de
smaak van het eten versterkt kan worden door datgene dat je er bij drinkt. Tip:
De wijn is te koop bij wijnhuis Jos Beeres in Groningen, maar is niet de
goedkoopste in zijn winkel.
Een grand dessert maakt een einde aan dit bacchanaal. We
sluiten bijna af met polderkoninkjes, aardbeien uit de polder, een pannacotta
met bitterlikeur en lavendelijs met honing en gember. Hierbij een glas zoete
dessertwijn, een tokaj. En om het af te sluiten een kopje espresso met bonbons
en Drambuie. De bonbons bij de koffie zijn zeer verschillend van smaak. Esther
vindt de eerste (truffel met een likeur) vies, terwijl ik die om te zoenen vind
en ik wil de tweede wel uitspugen, terwijl Esther enorm van de bonbon met
Bergamot en Aloë Vera geniet. De
laatste gang ervaren we erg wisselend. Maar ach… zo gaan de dingen nu eenmaal.
Tot later.
