De groepsreis: deel twee

Nadat we in Nijmegen de stadswandeling hebben afgerond en we met bus naar Wijchen gebracht zijn voor de overnachting , genieten we, ja zelfs Esther, van een heerlijk diner met rundvlees in het hoofdgerecht. De kamer van het hotel is ruim maar een beetje saai. We zijn dan ook zo kort mogelijk in de kamer en proberen te genieten van het gezelschap. Tanja zit op de praatstoel. “Het is tegenwoordig niet te doen om reisleiders te vinden. De reisorganisatie moet ze bijna van straat plukken”. Met stijgende verbazing luister ik naar het relaas van Tanja. Ondertussen wissel ik een vertwijfelde blik met mijn lief. Ik probeer haar duidelijk te maken dat Tanja gered moet worden. Als deze dame nog even doorgaat met haar relaas, kan ze zich niet meer in de groep vertonen. Tenminste niet met behoud van zelfrespect. Gelukkig redt Esther haar. “Ik werk voor de reisorganisatie, zegt ze. Ik heb alleen niets van doen met deze reis. 

Wij zijn als privépersonen mee op deze trip”. Tanja heeft door dat ze te ver gegaan is en gooit het roer volledig om. Goed voor de sfeer en goed voor het al niet te kleine vertrouwen dat ik in mijn lief heb. We zakken nog even door en gaan met gevulde magen naar bed. Als de wekker gaat, spring ik uit bed om het bad aan te zetten. Het bad lijkt ruim maar dat is een tegenvaller. Na vijf minuten in bad merk ik dat ik klem zit. Het bad is minimaal 10 cm korter en smaller dan het bad thuis. Dan maar vroeg ontbijten. En dat gaat goed. Het ontbijt smaakt ons prima. We maken ons op voor de bezichtiging van Kasteel Wijchen. Per bus vertrekken we voor een rit van ongeveer vijf minuten. En toch ben ik blij dat we per bus gaan, want de wind die in Amersfoort en Nijmegen al koud was, is hier in Wijchen (het is tenslotte ochtend) nog kouder. Het kasteel is de moeite en de kou waard. De ‘tuun’, een oud-Hollands woord voor moestuin, is nog in wintersferen maar er zijn al verschillende perken gevuld. De perken zijn overigens ingedeeld naar periode en niet naar groente, kruid of fruitsoort.

Binnen in het kasteel is een tentoonstelling van oude gebruiksvoorwerpen en historische vondsten. Wie weet leuk voor u, maar mij kon het niet zo boeien. Het kapelletje is wel bijzonder; de Amsterdammer en ik krijgen een privé-rondleiding in het voormalige schuilkerkje. Jammer van die noodzakelijke nooduitgang-trap die er recent in gebouwd is. Anja weet wel waarom: “Ze moesten op een of andere manier de schuilkerk in komen.” Yeah, sure. We vertrekken na een inclusief kopje koffie met de bus via het land van Maas en Waal naar ‘s-Hertogenbosch. Een prachtige rit over smalle, bochtige wegen met veel aandacht voor de natuur en cultuur van de Betuwe of zoals de reisleiders het gebied plegen te noemen “Het land van Maas en Waal”. We kregen er een appeltje bij.

het grootzeil is herkenbaar

Den Bosch is mooi, zit vol cultuur en u zou het kunnen kennen van de Bossche Bol. Het is een moorkop die niet zo genoemd mag worden, omdat hij volgens een speciaal recept gebakken wordt (en groter is). Het paleiskwartier is een nieuw gedeelte van het centrum van Den Bosch een heeft grote nieuwe gebouwen. onder andere het paleis van justitie en de "Armada" 

een deel van de "armada" ?

De grote Sint Janskerk maakt een belangrijk deel uit van de stadswandeling, en ik moet u zeggen dat deze kerk goed bewaard is gebleven. De laatste restauratie heeft zelfs enige glas in loodramen opgeleverd van een Nederlands kunstenaar Marc Mulders (hij heeft meer gedaan en soms ook erg mooi, u kunt even kijken op http://www.marcmulders.com/). Buiten speuren we nog even naar de engel met het mobieltje, want de Sint Jan gaat reuze met zijn tijd mee. Je kunt de engel bellen, het nummer staat op een bordje. Ook in Den Bosch is het koud en kunnen we niet wachten om weer de bus in te mogen…… Wanneer we in Amersfoort aankomen is de groepsreis ten einde. Ik heb nieuwe mensen leren kennen en twee nieuwe vriendinnen gemaakt: hun namen rijmen. Maar zo gaan de dingen nu eenmaal, tot later.

de Sint Jan

Raam van Mark mulders