De nougat man

Wanneer ik zo op een marktje in het zuiden van ons geliefde Frankrijk loop en er staat op deze markt een mannetje met overheerlijke nougat, dan kan ik de verleiding maar moeilijk weerstaan. Iets in mij roept: ”doe het niet” en “je weet van tevoren dat het meer gaat kosten dan je wilt uitgeven”. En  toch, ik moet en zal een stukje lekkere nougat meenemen. Ook nu worden alle vooroordelen die mijn binnenste al duidelijk had geroepen waar. De nougat kost €5 per 100 gram, dat staat duidelijk in de kraam van de man vermeld. Wanneer ik zeg dat ik wel 100 gram van een bepaalde soort nougat wil, laat hij mij zien wat hij wil gaan snijden. “Goed zo?” vraagt hij en ik zeg nog tegen de man “cent gram”.

Tijdens het snijden zakt de broek van de man tot voorbij de helft van zijn billen. Het vrouwelijk deel van de omstanders, waaronder kennissen en vrienden, kijken verlekkerd naar de billen van de man. Een enkeling (uiteraard niet mijn vrouw) roept zelfs “nog een stukje”. Als het snijden klaar is wordt de broek weer opgetrokken. Wanneer hij het afgesneden product op de weegschaal legt, laat hij vol trots zien dat hij slechts 185 gram meer heeft afgesneden  dan waarom ik heb gevraagd. Hij zegt zonder blikken of blozen tegen mij dat ik wel een kleine korting krijg en dat ik maar 17 euro moet betalen. Een snelle rekensom vertelt mij nu dat ik niet 5 maar ruim 6 euro betaal voor 100 gram van het spul. En ik krijg niet een beetje meer, maar echt meer dan twee en een half maal datgene waarom ik heb gevraagd.

Ik wil de helft. De man is niet van plan het stuk te halveren. Ik kan het zo toch niet verkopen, is zijn argument. Ha, dat is jammer, zeg ik ter verdediging {is het geen bedrijfsrisico dat je met een rest voorraad komt te zitten?}.  Net wanneer ik zonder nougat ontstemd weg wil lopen, redt vriendin Wilma de situatie. Zij wil ook 100 gram van de bedoelde nougat. En we besluiten het stuk in tweeën te laten snijden. Ieder ongeveer 140 gram en ieder ongeveer 8 euro en 50 cent. Wilma bedankt, want de nougat is wel lekker. Eerlijk gezegd zou ik het niet willen missen en geloof me …  volgend jaar trap ik weer in de zelfde val. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later.