Sandra van Nieuwland

Het was gisteren een mooie dag. Eerst mocht ik werken en dat doe ik nog altijd met veel plezier, ondanks dat er minder vrolijke zaken op te merken zijn in een kinderziekenhuis. Het werk maakt mij toevallig wel elke dag een vrolijk mens. Ik betrapte mijzelf er op dat ik zingend de trap afliep. Die constatering heeft mijn hele week goed gemaakt.

Vrolijk kon ik de werkdag afsluiten. Met mijn lief de bus in, waar tot mijn grote verbazing een zitplaats beschikbaar was. Bij thuiskomst eten, opfrissen en omkleden om op tijd in het theater te kunnen zijn. 

Sandra van Nieuwland trad op in onze stad. U weet nog niet van mij dat ik, vanaf de eerste noot die ik deze vrouw hoorde zingen bij The Voice, fan ben. Zij heeft inmiddels twee CD’s uitgegeven en een daarvan is al sinds uitgave in mijn, of moet ik zeggen ons, bezit. Mijn lief is zeker net zo een grote fan. Het concert van Sandra zou om 20.00 uur beginnen en wij wilden echt niet te laat komen. Het theater is (als het tegen zit) tien minuten van ons huis verwijderd, maar  wij zijn ruim drie kwartier voor aanvang al thuis weggegaan om maar niet te laat te komen. Het theater was nog vrijwel leeg toen wij aankwamen. Zo keken wij er naar uit.

Bij het openingsnummer was  het al duidelijk: het belooft een fantastische avond te worden. En dat is ook gebleken. Om een uitdrukking van Chantal Jansen op een andere, positievere manier te gebruiken: “Wat kan die meid zingen.”

Maar zou ik een blog schrijven als er niet iets opmerkelijks zou zijn gebeurd? Nee, dat zou ik niet. Ik ben gekke Henkie niet.  Na afloop van het concert wilde Sandra CD’s verkopen en zelfs signeren. Voor ons een mooie gelegenheid om de CD collectie uit te breiden en daarmee het werk van Sandra compleet te krijgen. Dus wij gaan na afloop van de voorstelling naar de bar om een drankje te halen en rustig af te wachten wanneer de CD verkoop begint. Er was een standje met een aankondiging ingericht waar het signeren en de verkoop zou plaatsvinden. Twee statafels werden opgesteld om de handtekeningen te kunnen plaatsen en de te verkopen CD’s te stallen.

Gezellig in de rij voor..... 

Meteen nadat ik een drankje uit van de barkeeper heb ontvangen, staat een dame van middelbare leeftijd pal voor beide statafels met het gezicht in de plooi en strak gericht naar de foto’s van Sandra. Ze is niet van plan om als tweede een CD te kopen of een handtekening van Sandra te krijgen, nee … ze zal de eerste zijn. Wanneer een persoon achter haar komt staan, groeit de rij langzaam aan. Er staan nu veel mensen in een rij waar niets gebeurt. Alle neuzen staan dezelfde kant op … naar een standje waar dus niets gebeurt. En dat is een heel vreemd gezicht. Hilarisch.

Wanneer Sandra zich, al na tien minuten na de laatste toegift, meldt bij de statafels, drommen de mensen op haar af. Grappig om te zien. De vrouw vooraan is inderdaad als eerste aan de beurt en loopt binnen een paar seconden weg  met de felbegeerde gesigneerde CD. Wij wachten rustig een minuut of tien en als de rij bijna verdwenen is, koop ik een CD waar desgevraagd een handtekening op wordt gezet. Geen stress. 

Ik kan het niet laten om Sandra een compliment te maken. Even geduldig wachten geeft je de mogelijkheid even te kletsen met Sandra.

Sandra en ik spreken af dat we onze levensverhalen op een later moment uitwisselen. Wanneer dat zal zijn, weet niemand. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later