Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Vandaag heb ik vrijwel de gehele dag zitten tobben. Dat is in principe niets voor mij. En toch is het gebeurd. Ik zal het maar eerlijk zeggen, het heeft met mijn dochter en schoonzoon te maken. Gisteravond ver na tienen belde mijn dochter om advies te vragen of ze wel of niet iets op facebook zou plaatsen. Na veel wikken en wegen heeft zij besloten niet datgene te plaatsen dat ze had voorbereid, maar iets dat neutraler is of misschien toch maar niets. Ik heb er de hele dag over gedaan om uit te vinden waarom ze wel of niet iets zou kunnen plaatsen waarmee ze sommige mensen voor de schenen zou schoppen, en zo ja welke, consequenties voor haar en of haar vriend dat dan zou kunnen hebben. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik mij afvraag in wat voor een wereld we nu eigenlijk leven. Het onderwerp van haar facebookpost: een optreden van haar vriend in Oranje, u weet wel dat dorp waar zo veel asielzoekers zitten, en vooral wat dat met hem gedaan heeft. Ik ga er verder niet op in, want dat is haar afweging, maar de bredere context is hot topic op alle social media: de vluchtelingencrisis.

Moeten we ons allemaal niet afvragen wat we wel of niet op facebook plaatsen? Moeten we niet allemaal nadenken of datgene wat we publiceren niet kwetsend kan zijn voor de een of de andere bevolkingsgroep? En moeten we niet met name voorzichtig zijn met het oproepen van emoties die niet controleerbaar zijn? Of moeten we wel alles maar kunnen roepen? Moeten we op facebook kunnen zeggen dat iemand beter naar de nieuwsberichten moet luisteren? Moeten we kunnen dreigen met de meest vreselijk aandoeningen en zelfs de dood? Moeten we menselijk zijn en de vluchtelingen een fijne middag bezorgen of moeten we de vluchtende medemens met een gammel bootje weer terugsturen naar Noord-Afrika? Moeten we de bedoelingen van asielzoekers kennen (of nog erger: veroordelen) zonder dat we een van hen persoonlijk gesproken hebben? U merkt het, ik stel veel vragen. Dat doe ik niet om u in verwarring te brengen, dat doe ik omdat ik de antwoorden niet weet. Ik heb de wijsheid niet in pacht en ik kan en mag niet beschikken over het lot van één mens of van een groep medemensen. Medemenselijkheid is voor mij het sleutelwoord.

Wanneer mijn dochter moet nadenken of ze wel of geen post plaatst waarin dit onderwerp besproken wordt, vraag ik mij af of er iets fundamenteel mis is met Nederland. Wij vertrouwen niet meer op onze vrijheid van meningsuiting, wij zijn bang voor de reacties van anderen. En dat komt niet uit de lucht vallen; heel facebook staat vol ongenuanceerde, kwetsende en dreigende taal. Ik heb dit weekend nog een kennis ‘ontvriend’. Niet omdat hij een andere mening heeft dan ik, daar kan ik prima tegen. Maar als iemand meerdere malen op vrij respectloze wijze zijn mening ventileert en mij daarmee indirect typeert als (ik citeer) een moraliteitsridder die niet verder kijkt dan zijn neus lang is en waarvan hij braakneigingen krijgt, dan geloof ik niet dat hij het erg vindt dat hij uit mijn vriendenlijst is geschrapt.

Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

PS, moet ik de mogelijkheid om te reageren nu uitzetten?

Tot later. 

Van tonic tot tokaj

Zo nu en dan hebben wij een reden om eens lekker uit eten te gaan. Dit keer was de aanleiding een dubbele en we hebben dan ook gekozen voor een wat luxer restaurant en een wat uitgebreider menu. Vorig jaar hebben tijdens de Heerlijk Tiendaagse gegeten bij Librije’ s Zusje en dit jaar kiezen we voor Kaatje bij de Sluis in Blokzijl. Kaatje is een begrip in mijn familie. Mijn ouders hebben ooit een horecazaak gehad en gingen in de goede jaren geregeld ergens eten. Meestal mochten wij, de jongste drie kinderen, mee. Maar als pa en ma gingen eten bij Kaatje, gingen wij een avondje bij mijn oudste, of een na oudste zus eten. Pa en ma gingen alleen. Vaak heb ik als kind gedacht dat daar hele vreemde dingen gebeurden. Maar uiteindelijk ben ik volwassen geworden en weet ik beter.

Afijn, ik moest Esther tenminste een keertje meenemen naar Kaatje. Ter ere van haar verjaardag en omdat Kaatje een aanbieding had tijdens de Heerlijk Tiendaagse togen wij verleden week vrijdag naar Blokzijl. Bij binnenkomst stelt de gastvrouw zich aan ons voor. Wat onwennig volgen we de gastvrouw naar onze tafel die, zo hebben we uit de mailwisseling begrepen, al anderhalf uur voor ons klaar staat. De bevestigingsmail luidde namelijk “Hierbij bevestigen wij uw reservering om 19.30 uur. Uw tafel zal vanaf 18.00 uur voor u klaarstaan.”  Wij hebben een zes-gangen-verrassingsmenu geboekt. Als u straks goed meetelt komt u, net als ik, boven de zes uit. Maar een kniesoor die daar op let. Toch? Of wij een wijnarrangement willen? Natuurlijk wil ik een wijnarrangement. Esther niet. Nee, er moet iemand de BOB zijn. En ja, zelfs wanneer wij haar verjaardag vieren hoef ik niet te rijden. Soms is dat wel heel fijn. Zoals nu. Wat wij als aperitief willen? Esther kiest voor mineraalwater en ik begin alcoholvrij met een tonic.

En dan komt het: een amuse. Soepje van komkommer met een tuile met een toefje gebrande uiencrème. Ik lepel het soepje uit het glas alsof het mijn laatste avondmaal is en geniet me suf. De op de tuile geplaatste toef gebrande crème van uien vind ik iets te sterk van smaak, maar Esther is er helemaal weg van terwijl zij de komkommersoep net iets te hoog op smaak vond. Of mogen we niet te kritisch zijn? Meteen nadat dit gerechtje (of zoals mijn schoonvader neigt te zeggen: dit bekplagerijtje) op is, komt het volgende hapje. Een mousse van eieren met een tomaat-basilicum pannacotta. Nu zijn eieren en tomaten een bekende goede combinatie, maar zo lekker als nu heb ik deze combinatie niet eerder mogen proeven.

Na dit gerecht komt de eerste wijn. Een droge riesling. Ik wist niet dat een Duitse wijn zo lekker kon zijn. Maar het bijbehorende gerecht mag er ook zijn: een salade van haring en granny smith appel en mierikswortel.  Ik ervaar het alsof er een engel over mijn tong piest. Esther vindt de mierikswortel te overheersend.  Zo zie je maar dat smaken kunnen verschillen. Het volgende gerecht blaast ons beiden van de stoel. Gevogeltepaté met ganzenborst, gecaramelliseerde walnoot en een kaasbolletje. Dit, gecombineerd met een witte wijn waar ik de naam en of de herkomst niet meer weet, is werkelijk een feestje in onze monden. U moet namelijk weten dat er bij dit gerecht ook wilde perzik en een crème van perzik geserveerd wordt. Esther heeft haar hele leven de smaak van perzik vervelend gevonden, maar deze was echt heel lekker. Zo ziet u maar weer: het kan verkeren. Soms ligt het aan de verwerking van een product of het vol van smaak is of niet is.

De volgende gang is een gestoomde snoekbaarsfilet met ingelegde bloemkool, bloemkoolschuim en linzen. Dit gerecht in combinatie met een droge witte chardonnay/viognier uit Frankrijk, maakt mijn dag. U zou denken dat het niet beter kan. U vergist zich. We gaan verder met een langzaam gegaarde lamsnek met thijmschuim. Een glas overheerlijke rosé uit de Rioja en alles komt bij elkaar. Daarna een gerecht van eendenborst met wortel en parelgort. Ik heb hier een aanvulling op gekozen van een ganzenlevertartaar. Esther niet. Zij eet nu eenmaal iets minder en heeft wat tegen de ganzenlever. De rode wijn bij dit gericht (een Pinot noir van het wijnhuis Louis Latour van zijn wijngaard in de Ardèche) was alleen al een reden om te gaan ervaren hoe de smaak van het eten versterkt kan worden door datgene dat je er bij drinkt. Tip: De wijn is te koop bij wijnhuis Jos Beeres in Groningen, maar is niet de goedkoopste in zijn winkel.

Een grand dessert maakt een einde aan dit bacchanaal. We sluiten bijna af met polderkoninkjes, aardbeien uit de polder, een pannacotta met bitterlikeur en lavendelijs met honing en gember. Hierbij een glas zoete dessertwijn, een tokaj. En om het af te sluiten een kopje espresso met bonbons en Drambuie. De bonbons bij de koffie zijn zeer verschillend van smaak. Esther vindt de eerste (truffel met een likeur) vies, terwijl ik die om te zoenen vind en ik wil de tweede wel uitspugen, terwijl Esther enorm van de bonbon met Bergamot en Aloë Vera geniet.   De laatste gang ervaren we erg wisselend. Maar ach… zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later.