De boer op de veranda

hoe idyllisch

Deze is over een jaar niet meer te zien 

Wij komen al jaren op een voor ons heel bijzonder plekje in Frankrijk voor onze vakantie. Dit plekje is voor ons zo bijzonder, dat we er zelfs in 2011 ons huwelijk hebben gevierd. Om daar te komen moeten wij over een boerenerf rijden, althans zo lijkt het. De weg, of zo u wilt het karrespoor, leidt langs de veranda van de boer en de boerin en is openbare weg. Iedereen die in Le Hameau de Burg (ons plekje) moet zijn komt daar langs.  De eerste keer dat wij er aan kwamen zouden we zonder de zeer duidelijke routebeschrijving nooit zo dicht langs die boerderij durven rijden. Het voelde destijds een beetje als inbreuk op de privacy van de boer en zijn familie. Dat gevoel hebben we, nadat wij de Hameau hebben leren kennen, echter snel achter ons gelaten. Maar de boer en zijn familie intrigeren ons wel. De verhalen die we ieder jaar weer horen over de boer zijn prachtig. Van een van deze verhalen zal ik u deelgenoot maken.  In het voorjaar van 2010 heeft de boer, omdat een familielid van hem naar het ziekenhuis moest, een hangbuikzwijntje te logeren. Ach, ruimte genoeg op de boerderij en van het voeren van een hangbuikzwijntje erbij heeft de boer hoegenaamd geen last. Misschien zelfs wel voordeel. Groente-, fruit- en tuinafval mag in dit fraaie land nog wel aan de varkens gevoerd worden. Dus dat scheelt weer een rit naar de déchetterie. Nu wist de boer niet dat dit hangbuikzwijntje zijn geïmproviseerde varkensstal vrijwel elke avond wist te verlaten om zich te goed te doen aan allerlei lekkernijen in de omgeving van de boerderij. Zo is ze ongetwijfeld tijdens een van haar omzwervingen in de omgeving een mannelijk wild zwijn tegen gekomen. Ook van deze lekkernij heeft het hangbuikzwijntje genoten. Dat bleek enkele weken later, toen het hangbuikzwijntje beviel van negen half-hangbuik/half-wildzwijntjes. Moeder hangbuik is weer retour gegaan naar haar eigenaar, maar de negen kinderen zijn in de buurt van de boerderij en de Hameau nog regelmatig te bewonderen. Dat wil zeggen, het aantal dat na tweeënhalf jaar nog over is. Het jachtseizoen is tijdens ons verblijf weer geopend. Wie weet overleven enkele wilde hangbuiken de tweede jachtperiode in hun bestaan ……. De boerderij is volgens de normen die wij er in ons land op nahouden een beetje in verval aan het raken. De voegen zijn voor een groot deel verdwenen, de uitwerpselen van de koeien liggen her en der op het erf en niemand lijkt er last van te hebben. Ik in elk geval niet. Ik word elke keer weer blij als ik de veranda van de boer zie. Ik weet dan dat ik binnen een minuut op de parkeerplaats van het mij zo dierbare dorpje ben. Toen wij dit jaar weer de eerste maal langsreden, zwaaide de boer vanaf zijn door zijn vrouw met een zee van rode bloemen  versierde veranda naar ons. Herkent hij ons inmiddels? Dat kan voor sommigen een drama zijn…… wij vinden dat een goed teken. Wij voelen ons thuis achter deze wat slonzige boerderij. Hier ligt ons plekje en het is goed zo.