Waterfail

Zoals u mogelijk al weet ben ik, dit is niet geheel toevallig, via mijn stiefschoonvader betrokken geraakt bij het karten. Ik ben wedstrijdleider. In maart  aanstaande begint het nieuwe seizoen weer en dus moet er het aan ander van tevoren besproken worden. Ik heb met de Stichting Verenigde Verkeersregelaars in Hoogeveen een afspraak gemaakt om op maandag 25 februari opnieuw informatie te komen geven over de regels en de werkwijze van het vlaggen bij onze kartevenementen.  Afijn, ik haal mijn stiefschoonvader op en we rijden met zijn auto door naar Hoogeveen, omdat hij een heuse kart meeneemt in een aanhangwagen. We pakken op de plaats van bestemming de kart van de aanhanger en gaan naar binnen. Niets bijzonders, zou u zeggen. Helaas, het blijkt dat de bijeenkomst op de eerste verdieping is en dat de kart alleen rechtstandig in de lift past. Na veel ah’s en oef’s lukt het ons met de hulp van twee “vrijwillig” aangewezen hulpen de kart in een lokaal te krijgen. Ik heb een presentatie gegeven waarin ik de vlaggentekens en de regels van het vlaggen heb doorgenomen en stiefschoonvader Willem heeft uitleg gegeven hoe een kart op te pakken en deze op een veilige plaats naast het circuit te vervoeren. Na afloop hebben we wederom met veel oefs’s en ah’s en zo nu en dan een krachtterm de kart weer naar buiten gekregen en op de aanhangwagen geplaatst. Alles goed en wel, tot nu toe. Jammer, Willem wil over een glad geasfalteerd pleintje naar zijn auto lopen om deze weer voor de aanhanger te plaatsen. Het geluid dat ik hoor is alsof iemand op een grindpad valt. Voordat ik besef wat er gebeurt, verdwijnt Willem in de diepte. Het pleintje blijkt een vijver te zijn met een (te) dun laagje ijs. Willem is met open ogen en, heus waar, zonder ook maar een druppel drank te hebben gehad het water ingelopen. Tot aan zijn middel staat hij in het ijskoude water. Met veel moeite komt hij uit het water. Naar binnen maar weer om een beetje op te drogen. Intussen koppel ik de aanhangwagen maar aan. Als Willem weer buiten komt met een pleister om zijn duim (?) en een deuk in zijn ego, gaan we op weg naar zijn huis. Ik blijf natuurlijk serieus zolang we samen in de auto zitten. Maar zodra ik thuis ben, kan ik mijn lachen niet meer inhouden. Ik moet het verhaal meteen aan mijn lief kwijt. En zo gezegd zo gedaan. De reactie van mijn lief……. “Leuk onderwerp voor je blog”.

Ach… zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later.