Tijdens mijn verblijf in Athene heb ik kennisgemaakt met een
heel bijzondere man. De eerste ochtend dat ik hem tegenkwam, zat hij op het
trottoir met een beker in zijn hand en maakte spastische bewegingen. De beker
ging flink heen en weer, vooral in de richting van de voorbijgangers. Met zijn andere hand maakte hij krampachtige
bewegingen naar zijn mond, waarschijnlijk om aan te geven dat daar eten in
moet. Toen ik tegen het eind van de middag weer langs liep, zat de man nog
steeds op dezelfde plek en leek het alsof hij daar de hele dag had gezeten
zonder van zijn plaats te kunnen komen.
De volgende ochtend ben ik wat eerder op pad gegaan. Ik zag
dezelfde man, ruim 100 meter voorbij de plek waar hij gisteren zat, kwiek aan
komen lopen. Er was geen enkele aanleiding te veronderstellen dat deze man
spastisch was of andere gebreken kende. Nadat hij mij gepasseerd is, zoekt hij
zijn plek op, gaat zitten, pakt zijn beker en begint weer met zijn
toneelstukje. Ik kijk het met verbazing aan.
Een tweede markante persoon ontmoet ik op een terrasje in de
wijk Plaka.
Ook hij wil me rozen verkopen voor de sexy lady naast mij, oftewel
mijn collega. Over die rozen heb ik al geschreven, dus u kunt zich mijn reactie
voorstellen. “Nee, ik wil geen rozen!” Als blikken konden doden, was mijn
stoffelijk overschot in Athene gebleven en had ik dit blog niet kunnen
schrijven. In plaats daarvan draaide hij zich bruusk om en beende weg. Ik had
nog net tijd een foto te maken.
Ja, het leven in Athene is niet makkelijk. Maar ach… zo gaan
de dingen nou eenmaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten