In het vliegtuig

Mijn examen en stedentrip naar Athene zitten er op. Ik ga weer naar huis. Op de heenreis werd ik in het vliegtuig vergezeld door tenminste vijftig cardiologen en een gelijk aantal echolaboranten. De sfeer in het vliegtuig was rustig en overal om mij heen zag ik mensen in studieboeken weggedoken. Ook ik kon de verleiding niet weerstaan om nog snel de nodige formules na te kijken.  Gaap, zou mijn vrouw zeggen.

Hoe anders was de terugreis. Het lijkt alsof er een conventie voor Ritalingebruikers was, in plaats van een cardiologencongres. Een grote groep zeer drukke jongelingen bestormt kort na mij het vliegtuig. Tot mijn grote schrik neemt de groep de volledige vier rijen achter in beslag. Ik stel mij zo voor dat ik het lezen deze vlucht wel kan vergeten. En helaas… I was right. Het is geen moment stil geweest, die 3 uren en 40 minuten die mijn vlucht duurde.

foto van KLM 

Ik vraag mij af wat die andere gasten van het Ritalingebeuren vonden. Schuin voor mij was namelijk een groep Hells Angels neergestreken. Het was een internationale groep, maar de meesten kwamen uit de regio Rotterdam en Amsterdam (dat kan heus samen hoor, het zijn geen voetballers). Zij waren als Hells Angels duidelijk herkenbaar aan hun jassen, maar ook verder voldeden ze volledig aan het beeld dat ik van Hells Angels heb. Qua uiterlijk dan. Prachtige tatoeages, oorringen, snorren en baarden. Het moet trouwens gezegd worden dat de decibellen van de Ritalingroep een gemiddeld motoruitje van deze club overstemd zou hebben.  De Hells Angels lieten alles rustig over zich heen komen, wellicht daarbij geholpen door de extra wandelingetjes naar de pantry waar de in het blauw gestoken KLM Angels hen voorzagen van extra drankjes.

Over blauw gesproken, kort na vertrek uit Athene kwamen we in wat turbulente lucht terecht. De bordjes ‘fasten seatbelt’ bleven langer aan dan gebruikelijk. Een mevrouw in een blauwe jas vond echter dat zij wel naar het toilet kon lopen (waar je zin in hebt tijdens turbulentie…). De purser riep door zijn microfoon: “Lady, would you please sit down?” Geen sjoege. “Lady with the blue coat. Please sit down.” Het werd al wat stelliger, maar opnieuw… geen sjoege. De derde oproep: “LADY. SIT!” kwam wel aan. De blauwe jas koos eieren voor haar geld. Wat is dat toch met mensen dat ze zich niet aan veiligheidsregels houden?

Ach… zo gaan de dingen nu eenmaal.