U heeft haar wellicht net zo gemist als ik, maar
gistermiddag kwam ik haar weer tegen. Tante Annie stapte met een nieuwe jas én
jurk de bus in. Nu was ze niet alleen hoor, ze was in gezelschap van een leeftijdgenote
en een “ogenschijnlijke” dochter van deze (ook bijzondere) dame. Tante Annie
zag mij en kon de verleiding niet weerstaan twee rondjes te draaien om haar jas
en jurk te showen. Ik zat op de voorste stoel rechts van de buschauffeur. Door
haar gedraai en gedrentel om mij uitgebreid haar kleren te laten zien, ontstond
in de rij achter haar het ene boze gezicht na het andere. Bij mij ontstond
meteen het gevoel van “fijn tante, dat het goed met u gaat”. En dus een brede
glimlach. Toen tante uiteindelijk door haar gezelschap met zachte hand naar
achter was gedrukt, keken de volgende passagiers met een hoofd van zeven dagen
onweer mij aan bij het binnenstappen van de bus. Een reactie van een man van
middelbare leeftijd mag ik u niet onthouden: “Sinds wanneer is het in de bus
een modeshow?” U begrijpt dat mijn dag niet meer stuk kan. Zo aan het eind van
mijn laatste werkdag van het jaar, word ik graag verrast door leuke dingen.
Tante Annie keek mij nog eens betekenisvol aan bij het
uitstappen. Zij vrolijk, ik vrolijk. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.
Fijne jaarwisseling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten