In de bus 4

Ze bestaan echt: mensen die het met hun blik voor elkaar krijgen dat de stoel naast zich niet bezet raakt. Zelfs niet als er al minstens 15 mensen in de bus staan. Ik heb bewondering voor deze personen, en respect. Mijn carpoolcollega, die van de paarse krokodillen, negeert de blik en wil op de laatste lege plaats van de bus gaan zitten. De mevrouw wil niet opschuiven want ze zit lekker bij het gangpad. In plaats daarvan staat de passagiere met duidelijke weerstand op om mijn collega bij het raam plaats te laten nemen. Als u dan denkt, dat de dame bij de eerste de beste halte dan wel uit zal stappen, rekent u buiten de waard. Ze blijft zitten tot aan de Grote Markt. En dit was niet de eerste keer hoor, dat deze dame dat doet. Ik zie het bijna dagelijks gebeuren.  Wat is er mis met even opschuiven, vraag ik mij dan af. Misschien maak ik me wel te druk om wat er zoal in de bus gebeurt, maar ik hoor en zie veel. En omdat het schrijven van een blog een van de leukere zaken van het leven is, onthoud ik dus ook wat ik zie en hoor. Ik stel me zo voor dat het ook zo ongeveer werkt bij conferenciers en stand-up komedianten. Wie weet heb ik ook dat nog in me…….. ach, nu droom ik teveel. Gelukkig mocht ik aan het eind van de dag ook de bus weer naar huis nemen. En daar hadden mijn collega en ik allebei een zitplaats. Ja, ook in de bus wordt het steeds drukker. Vanmiddag zaten we in de zogenaamde treinzit in de bus, dus tegenover medepassagiers. Ik vang onderweg wat flarden van een gesprek op die ik u niet wil onthouden. Hij, een man van een jaar of 65: “Ik ga naar een concert van André Hazes”. Ik dacht “Moet ik deze man nu gaan vertellen dat het wel een wat saai concert gaat worden?”  Zij, een jongere dame van een jaar of 35-40 met enige gelijkende uiterlijke kenmerken: “Oh wat leuk, ga je samen met ….. (vrouwennaam)? Ik ben jaloers.” Hij weer: “We gaan altijd op vakantie naar Engeland, maar Duitsland is ook leuk.”  Zij is aan de beurt: “Waarom ga je niet naar Amerika?”  Hij: “Dan moet je zo lang wachten voordat je er bent en duurt het zo lang voor je vakantie hebt.” Als andere mensen in de bus dan even naar mij kijken, merk ik dat ik een glimlach van oor tot oor heb. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik heb weer iets om over te schrijven. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot Later