Het kan verkeren

 Soms is het leven verrassend en tevens leuk. Ik heb een paar weken geleden de stoute schoenen aangedaan. Ik zal ze voor de gelegenheid ”my blue suede shoes” noemen. Ik heb een sollicitatiebrief geschreven naar de kinderafdeling van het ziekenhuis. Er was namelijk een vacature voor kinder-echocardiografisch laborant met als aandachtspunt inspanningsonderzoek. De redenen voor mijn sollicitatie houd ik voor mijzelf, misschien vertel ik daar een later moment wel over. Het liefst had ik drie weken geleden al van de daken geschreeuwd dat ik gesolliciteerd heb op de kinderafdeling maar ik moest wachten tot na het verlossende telefoontje van mijn toekomstige “baas”. Vanaf dat moment heeft iedereen die in mijn buurt kwam geweten dat ik ben aangenomen. Ik moest het vertellen aan Jan en alleman. Ik heb eerst Esther, mijn lief, gebeld om haar het heugelijke nieuws te melden. Zij was en is nog steeds blij. Bij thuiskomst, afgelopen vrijdag, hebben we besloten te gaan dineren met dochterlief bij de pizzeria in Assen. Voor het eten gaan wij samen even de stad in om, zoals wij vaker doen, gewoon wat rond te snuffelen. Ik vind opnieuw een paar mooie blue suede shoes. Deze schaf ik aan. Het zijn schoenen die mij als gegoten zitten en ik vind ze enorm hip. Mijn familie heeft inmiddels besloten dat ik een schoenenfetisj heb. Grappig, ik had nooit iets met schoenen. Wij hebben genoten. Het eten was lekker. Dat was het eerste genieten. Het tweede genieten is de dag na deze belangrijke vrijdag en dat wordt bepaald door de verjaardag van mijn Lief. Nee, ik maak nu even geen spelfout. Mijn Lief verdient een hoofdletter. Niet omdat ze Goddelijk zou zijn, maar wel omdat zij voor mij gewoon de liefste van hele wereld is. Naast de verjaardag van Esther is de zaterdag wel heel bijzonder omdat om drie uur de telefoon gaat. Erik, onze buurman en garagehouder, belt op. Hij heeft een auto in de garage staan die hij ideaal voor ons vindt. Of ik even wil komen kijken…… natuurlijk wil ik dat want Pierre, onze Franse voiture, heeft ons voor de derde maal in korte tijd aan de kant van de weg laten staan. En moet het veld ruimen. Wij komen om 15.15 uur bij de garage aan en rijden een uur later in onze nieuwe auto, Vollie 2, de garage uit. Mijn dag, week, maand, jaar kan niet meer stuk.

Binnen twee dagen een nieuwe baan, nieuwe blue suede shoes, nieuwe auto en een oudere vrouw. Ik weet zeker dat ik ze voorlopig alle vier houd.

Tot later. 

De jaloerse kat

Het gebeurt niet vaak, maar vanavond zijn Esther en ik onverwacht bij de moeder van Esther op visite gegaan. Nou ja, visite, zo voelt het gelukkig niet. Wij komen er graag. Willem (de man des huizes) was niet thuis. De moeder van Esther is een natuurmens. Ze houdt van katten die niet eens van haar zijn en lokt met etenswaren alle wilde dieren uit de omgeving. Nu hebben wij vaker het verhaal gehoord van de nieuwsgierige egel, maar wij hebben het genoegen om de egel te ontmoeten nooit mogen smaken … tot aan vandaag . Juist vandaag heeft het de egel behaagd zich aan ons te vertonen. Moeder drukt ons op het hart geen geluid te maken en zet heel omzichtig een bakje kattenvoer neer. Het lijkt er eerst op dat meneer of mevrouw egel het hazenpad kiest, maar nog geen twee minuten later komt er een nieuwsgierig kopje onder de heg vandaan. Voorzichtig loopt de egel naar het bakje en als hij een poosje zit te knagen, durf ik weer te bewegen. Ik word zelfs zo brutaal dat ik met mijn telefoon, die dingen kunnen tegenwoordig meer dan alleen bellen, een paar foto’s maak van het beestje. Terwijl ik daar mee bezig ben hoor ik de meest vreemdsoortige geluiden. Eerst denk ik dat die van het egeltje afkomstig zijn, maar al snel wordt duidelijk waar de geluiden vandaan komen. Een hele dikke rode aanloopkater vindt  zichzelf veel fotogenieker dan het egeltje en drukt zich voor de lens. Hij doet verwoede pogingen om op de foto te komen. Als ik uit pure wanhoop dan maar besluit de poes op de foto te zetten is hij tevreden en loopt weer weg. Gelukkig hebben wij de foto’s nog. Het egeltje knabbelt in de tussentijd gewoon en onverschrokken door. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Spannend

Ik loop lekker in de weg 

Ik eet rustig verder 

Tot later. 

Tante Annie heeft een broer

Ik wist het nog niet, maar ik ontdekte vandaag dat tante Annie een broer heeft. Ik weet zijn naam niet en dat is voor het verhaal ook van geen enkel belang. Tante Annie is helemaal van slag. Haar anders zo rustige, voorspelbare bestaan is op de hobbel. Bijna in paniek was ze, toen ik haar bij toeval in de koffiehoek in het ziekenhuis zag zitten. Omdat ik net een kopje koffie wilde gaan drinken in de koffiepauze, ben ik maar even bij haar gaan zitten. Onrustig kijkt ze om zich heen. Als ik aan haar vraag wat de oorzaak van de onrust is, breekt ze. Ze huilt. Ik heb eigenlijk al een beetje spijt dat ik haar heb aangesproken in deze woelige tijd. Eerst de auto en nu haar broer. “Wat is er met uw broer aan de hand”, vraag ik voorzichtig. “Hij is zijn eigen huis uitgezet.” vertelt ze.  “Wat bedoelt u? Kon hij de huur of hypotheek niet meer betalen?” vraag ik voorzichtig. “Nee hoor. Zijn vrouw, mijn schoonzus, heeft hem het huis uitgezet en hij is bij mij komen logeren. Ik kan niet eens meer een kopje thee zetten zonder dat mijn lieve broer mij voor de voeten loopt.” U behoort zich nu af te vragen hoe dat nu toch in hemelsnaam kan. Ik deed dat in ieder geval wel en vroeg aan tante de reden van de verbanning van haar broer. “Mijn broer is ziek, moet u weten…” begint ze “hij is geboren met een afwijking aan zijn benen. Nadat hij getrouwd is met zijn vrouw, is hij langzaam beetje bij beetje achteruitgegaan. Hij heeft nu zo en dan een beetje hulp nodig bij het schilderen van het huis en in de tuin. Daar heeft mijn schoonzus geen zin in. Hij moet het huis zelf kunnen onderhouden of de kuierlatten nemen. Nadat mijn broer twee maal een tuinman heeft gevraagd, om hem wat te helpen, heeft zij maandagmiddag een slotenmaker nieuwe sloten in het huis laten zetten. Mijn broer kan zijn eigen huis niet meer in. En dat na dertig jaar huwelijk!” Ik vraag mij af waar het heen moet in deze tijd? Heeft dan niemand meer respect? Mag je dan niets meer vragen van je partner? Of spelen er zaken waar tante Annie niets van weet en verzwijgt haar broer van alles? Ik weet het niet, het verhaal is wel vreemd maar de volledige waarheid zullen wij voorlopig niet te weten komen. Op het moment dat tante verder wilder vertellen, kwam haar broer aanlopen.  Ze stond op, liet zonder verder iets te zeggen weg. Ze begroette haar broer en liep, zonder om te kijken weg. Mij in vertwijfeling achterlatend. Ach….. zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later 

Tante Annie heeft ruzie met haar auto

U kent tante Annie nog wel. Tenminste, dat neem ik aan. In een eerder verhaal heb ik over haar geschreven. Nu is tante boos en verdrietig tegelijk. Haar trouwe auto heeft haar voor de tweede maal in korte tijd in de steek gelaten. Was het eerst alleen maar dat de auto niet wilde reageren op de afstandsbediening, laat de auto het nu helemaal afweten. Zij heeft net de benzine en de gastank gevuld, en wil na het afrekenen het vertrouwde karretje weer starten. Alles gaat goed totdat tante de haar zo geliefde startknop indrukt. Op dat moment gaan alle lampen volop branden. De knipperinstallatie geeft hem van katoen en daarna wordt alles stil en donker in de auto. Het enige dat nog te horen is, is de zucht van tante Annie zelf. Wat nu? Moet er nog meer benzine in? Is het wel goed gegaan met het type brandstof? Of is de ouderdom ingeslagen bij de automobiel? Niemand die op dat moment bij de pomp is, kan het zeggen. Een voorbijganger stelt: haal de accuklem er maar even vanaf. Dan reset de auto zich weer en dan moet hij het weer doen, hoor. U bent dan alleen de code van de radio weer even kwijt. Natuurlijk heeft tante geen gereedschap in de auto. Geen flauw idee hoe de situatie te redden….. Gelukkig komt er iemand aanrijden die ogenschijnlijk in een garage werkt. Er staat tenslotte autoschade service op zijn t-shirt. De man helpt met het loshalen van de accuklem en wat denkt u? ……………niets. Helemaal niets. De auto lijkt ten dode opgeschreven. Maar een man die autoschadeservice op zijn t-shirt heeft staan, laat zich niet zo snel kennen. De accuklem gaat nogmaals los. En ja hoor, na weer teruggeplaatst te zijn doet de klem zijn werk en de auto start. Tante Annie gaat, omdat het nu wel heel laat is geworden om nog te gaan koken, voor het eerst in haar leven naar de MacDonalds. Omdat ze de auto niet weer uit durft te zetten wordt het de McDrive.  Ze bestelt een hamburger en hoopt dat de auto morgen weer dienst wil doen. Ze overdenkt haar vriendschap met de auto. Vooralsnog weet ik haar besluit niet. We zullen wel zien. Zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later.

PS Deze is van Anneloes maar Tante Annie heeft net zo een. 

Koeien lekkerder van wijn

Ik weet niet of u het nieuws van de dag in de gaten houdt. Maar er is een wereldberoemde Franse chefkok die zijn koeien wijn te drinken geeft. En nu niet denken, dat zal wel goedkope rommel zijn. U vergist zich. In het bericht van de dag staat dat de koeien goede wijn krijgen. Dan denk ik aan een goed glas Chateau Rothschild, een volle rode wijn met een zeer prettige afdronk. Ik zou er een kleinigheid voor over hebben om dagelijks een glas van die wijn te kunnen genieten. Maar als ik ga optellen moet ik bij een glas per dag, en dan doe ik niet eens overdreven, rekenen op vijfenveertig euro in een week. Een fles wijn van deze kwaliteit kost nu eenmaal vijfendertig euro. Maar goed, een koe bij deze Jean-Charles Tastavy houdt het niet bij een glas of twee. Als ze een vergelijkbare hoeveelheid wijn wil hebben als twee glazen voor een mens, dan heeft ze twee flessen nodig. Kosten voor de kok per koe per week 14 x 35 = 490 euro per week. Hoe lang gaat de kok het volhouden? Ik weet het niet. Met mijn inkomen ben ik na een maand klaar. En dan alleen in de maand dat het vakantiegeld net binnen is gekomen. Maar goed, we hebben het nu wel over een Franse kok die zogenaamde haute cuisine op de kaart heeft staan. Hij is van mening dat het vlees lekkerder van de wijn wordt. Dit naar een idee van het Japanse Kobe-vlees dat ontstaan is door het “voeren” van bier aan koeien. De koeien zullen zich in de zevende hemel gewaand hebben. Stelt u zich voor: je bent een rund, je laat je de hele dag vollopen met drank en de mensen vinden je lekker.

Zo moet die man in de dierentuin van Kopenhagen ook ongeveer gedacht hebben. Ik laat me vollopen met drank, klim in het verblijf van de tijgers en ben dan vast lekker. De tijgers vonden hem inderdaad lekker….. alleen op een andere manier dan dat de man gedacht moet hebben.

Ach. Zo gaat het nu eenmaal.

Hele kleine zware deeltjes

U weet vast hoe dat gaat. Ik hoef u niet uit te leggen dat wanneer iemand iets uitvindt of ontdekt, er ook meteen behoefte aan ontstaat. Nu heeft ene meneer Higgs wel lang op zijn genoegdoening moeten wachten. In negentien-vier-en-zestig heeft hij bedacht dat er een deeltje zou moeten zijn waaruit alle andere zaken op de wereld, of beter in ons universum, opgebouwd moeten zijn. Kleiner dan een neutron of een proton. Ik kan u vertellen dat een neutron heel klein is. Als u met een scherp potlood een stip op een papier zet, zitten daar meer dan dertig miljard protonen en neutronen in. De zogenaamde Higgs-deeltjes zijn zo klein dat er miljarden van nodig zijn om een proton te maken. Eén Higgs-deeltje stop je dus niet zo maar even in je zak. Fout. Je zak bestaat uit ontelbaar veel Higgs-deeltjes en daarom kan je niet één Higgs-deeltje in je zak stoppen. Of toch, want het geluksdubbeltje van Dagobert Duck bestaat ook uit ontelbaar veel Higgs-deeltjes. Alleen zijn die deeltjes weer in een andere volgorde aan elkaar geplakt. Bent u er nog? Of bent u, net als ik toen ik deze pagina voor eerst typte, de weg al kwijt?

Maar goed, 48 jaar nadat meneer Higgs dacht dat zo een deeltje moest bestaan, lijkt het erop dat het deeltje ook daadwerkelijk is gevonden. Stel je voor, een maand of wat geleden staat op een buurtbarbecue een hoogleraar experimentele deeltjesfysica te kletsen met een verpleegkundige. Het kan echt hoor. Er ontstaat vast en zeker een heel wonderlijke conversatie:

“Zeg Henk, waar ben jij op het ogenblik mee bezig?”  “Ik zoek een bewijs voor het bestaan van de allerkleinste deeltjes in ons universum.” “Oh eh …. Leuk. En wat kan je daarmee?” “Nou, daarmee kan ik het bestaan van neutronen en protonen verklaren.” “Oh eh …. Leuk. En wat kan je daarmee?” “Nou eh… daarmee heb ik een verklaring gevonden voor het gewicht van alle materie op aarde.” “Oh eh …. Leuk. En wat kan je daarmee?” “Nou eh … daarmee kan ik bewijzen dat alle materie opgebouwd is uit een en dezelfde oorsprong.” “Oh eh … leuk. En wat kan je daarmee?” “Nou eh … daarmee bewijs ik dat Higgs gelijk had.” “Oh eh…. leuk. En wie is Higgs?” “Mens, hou op te zeuren en neem een worstje.” “Bestaat die ook uit Higgs-deeltjes?” “Grrrrrrrrr.”

In de kranten, op de radio en op het internet gaat het vandaag over niets anders. Men roept dat het Higgs-deeltje ons leven zou kunnen veranderen. Veranderen zoals het internet het leven heeft veranderd of zoals het vliegtuig van Otto Lilienthal dat deed in de negentiende eeuw. Ik denk dat het allemaal wel goed zal komen. Als wij net zo lang moeten wachten op het resultaat als Higgs heeft gewacht op de ontdekking zie ik het wel komen als ik 98 ben. Zo gaan de dingen nu eenmaal …. Traag. Maar gelukkig wel vooruit. Vooruitgang heet dat.

Tot later. 

Higgs.

Eendje ga je mee?

Eendje ga je mee?

Wat doen? Wel, vliegen naar het terras van Rob en Esther. Waarom ? Gewoon. Omdat wij samen daar een lekkere slak kunnen eten. Dit moet ongeveer het gesprek geweest zijn tussen twee van de vaste bewoners van het nieuwbouwkanaal naast ons huis. De eenden vonden het tijd worden ons te verrassen met een bezoek. Esther zat vanochtend, omdat het mooi weer is, haar teennagels te lakken op het waterterras als plotseling de eenden boven het terras uitvliegen en landen. Ze beginnen met rondscharrelen en roepen vrijwel meteen om brood. Daar trappen wij dus even niet in. Geen brood vandaag. Wel ontdekt een van de eenden een slak en eet die met huis en al op. Zijn er dan toch delicatessen te vinden bij de familie Harleman? Ik maak een serie foto’s van de eendjes en die zet ik onder dit korte verhaal, maar voor deze ene keer zal ik de titel van het verhaal extra aandacht geven. Jaap Fischer zong ooit “Eendje” en dat blijft een van zijn meesterwerken. Luister maar naar http://www.youtube.com/watch?v=LBC4qWDhj7Q. Tot later.