Weer een fair

En ja hoor, daar gaan we weer. Esther kijkt te veel op het internet. Heb ik mezelf net weer een beetje droog gedept van de midsummerfair, vindt  ze op het internet een festival van het zoet. Nu dacht ik, daar hoef ik niet naar toe want dat is op doordeweekse dagen. Heb ik even buiten de waard gerekend. Het festival is op woensdag tot negen uur ‘s avonds. Dus gaan we na het werk niet naar huis maar richting Sleen. Ik moet wel vertellen dat het rijden naar Sleen in de nieuwe auto geen straf is. Het meest grappig vind ik wel dat wanneer we op een 80km-weg komen, er iets bijzonders aan de hand is. Staat er aanvankelijk aangegeven dat er nog 1080 km te rijden is voordat de tank leeg is, staat er na 30 km rijden dat er nog 1280 km te rijden is voordat de tank leeg is. Ik weet niet hoe u dat vindt, maar voor mij mag dat zo eeuwig doorgaan. Hoe verder we rijden, hoe meer kilometers er nog te rijden zijn. Het zal ook wel weer gaan aftellen, vrees ik. Maar toch…. ik blijf wel even dromen. De fair of het ‘Festival van de Zoete Verleiding’  is gedeeltelijk georganiseerd in een tuin en gedeeltelijk op een weiland. De organisatie heeft goede maatregelen genomen om de bodem niet al te drassig te laten worden. Alleen daarom al verdienen ze daar een pluim. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar op de fair moet zoeken, maar al snel kom ik aan de praat met een van de standhouders. Zij heeft een zeer bijzondere hobby. Ze versiert suikerklontjes. “Wat doet ze?” Ja, suikerklontjes versieren. Ik moet u zeggen dat ik nog nooit zo’n bijzondere hobby heb gezien. En ondanks dat ik helemaal verbaasd ben dat er zo’n hobby bestaat, moet ik zelfs zeggen dat ik sommige suikerklontjes leuk vind om te zien. De dochter van deze standhouder heeft een duidelijk te horen Engels accent. Op mijn vraag of dat komt omdat ze lang in Engeland heeft gewoond of misschien wel Engelse is, vertelt zij mij dat ze een jaar in London heeft gestudeerd. Ze heeft wel bewondering voor mijn opmerkzaamheid. In het gesprek dat volgt vertelt ze dat ze op dit moment werkzaam is in museum Het Loo in Apeldoorn als conservator van het glas en aardewerk. Zij heeft dus alle bordjes, borden, kannen en glazen in haar handen gehad waar de Koninklijke Familie uit heeft gedronken en van heeft gegeten. Ik vind dat bijzonder. Op hetzelfde moment vraag ik mezelf af hoe ik aan een glas kan komen waar Koningin Emma of Juliana uit heeft gedronken. Esther koopt, misschien wel uit verlegenheid, een doosje suikerklontjes. Een stand verder staat een echtpaar dat al jarenlang Wedgwood servies spaart. Ik raak in vervoering van een grote in- en inzwarte schaal van het merk dat ik vooral ken van de roomwitte serviezen met als meest bekende Edme (want die hebben we zelf). Deze schaal is, zo vertelt de man achter de kraam, gemaakt van aardewerk dat vermengd is met kolengruis dat in het water van de kolenmijnen in Engeland is gevonden. Bij deze stand koopt Esther een allerschattigst melkkannetje dat afkomstig is van de firma Wedgwood uit de jaren 60 van de vorige eeuw.  Een klein stukje verder komen we bij de voor mij topper van de fair: een nougat-stand.  De nougat-maker is een Fransman uit Lyon. We proeven en kopen natuurlijk een veel te duur stuk bosbessennougat. Die overigens inmiddels alweer voor de helft op is. Ach… zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later.