Eierbal

Misschien kent u het fenomeen wel. De eierbal. Een eierbal is een hardgekookt ei omgeven door een soort kerrie-ragout afgewerkt met een paneerlaag. Er zijn mensen die een moord doen voor een goede eierbal. Ik heb er, als ik goed geteld heb, twee van gegeten in mijn hele leven. De smaak ervan kan mij dus niet bekoren. Ik ga nu geen verhaal houden of zo’n bal culinair verantwoord is of niet. Nee, het verhaal van vandaag gaat over de eierbalfeuilleton. Anneloes, mijn dochter, werkt zo nu en dan in een snackbar om wat extra zakgeld te verdienen. De eigenaar van de snackbar wil, moet, gaat eens per jaar drie weken op vakantie en heeft dan zijn zaak niet open. Voorraden moeten dan of ingevroren of weggedaan worden. De eierballen kunnen niet ingevroren worden, dus gaan die met Anneloes mee naar huis. Waarom Anne ze meeneemt is mij een groot raadsel, want wij hebben geen frituur meer in huis. Het bereiden van deze ballen wordt een probleem. Als ik Anne daar opmerkzaam op maak, heeft ze de oplossing al bedacht. Ze neemt de ballen mee naar haar vriendin die wel een frituur heeft. Goed bedacht, zou ik zeggen. Maar helaas. Het voornemen de ballen mee te nemen is dan wel heel nobel en vast ook erg smakelijk, maar als Anneloes de deur nog maar net uit is, zie ik de zak met ballen in de koelkast liggen. Ik stuur Anne een bericht om te vragen wat ik met de ballen moet doen.  “Ik neem ze morgen wel mee. Dan moet ik toch oppassen” en ik denk bij mezelf: ‘Mooi, dan ben ik ze weer kwijt.’ Maar ook dit voornemen gaat mis de dag erna. Anneloes is weg en de ballen liggen nog in de koelkast. Sneu, maar de conclusie moet nu toch zijn dat de ballen in de container van pa gaan verdwijnen. Was het toch handiger geweest om ze bij de snackbar in een restafval-ton te laten verdwijnen. Hadden de varkens ook een lekker hapje kunnen proeven. Maar ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later.