Esther en ik wilden vandaag een wandeling gaan maken in de
bossen rond Eelde-Paterswolde. Zoals u waarschijnlijk weet, is Esther erg van
het voorbereiden. Ze zoekt dan op het internet op waar wij kunnen parkeren en
hoe we de wandeling, als het ons te veel gaat worden of gaat vervelen, in
kunnen korten. Vandaag deed ík dat eens voor de verandering. In de informatie
die ik vond op de website van de Vereniging Natuurmonumenten stond een
beginpunt van de wandeling. Ik kijk globaal naar het routekaartje en tracht het
adres te onthouden. Bij het ingeven van het adres in de autonavigatie gaat het
mis. In Eelde is het nummer onbekend en in Paterswolde eveneens. Geen kaart in
de auto. Wat nu? Ik word telkens wanneer ik ergens naartoe wil en er op de een
of andere manier niet kom, een beetje chagrijnig of zo u wilt geïrriteerd. We
zetten de auto aan de kant van de weg en overleggen…….. we overleggen en we
overleggen. U merkt al. Dat kunnen wij
goed. We besluiten de navigatie uit te laten en gewoon een stukje te gaan
toeren om , als we iets leuks zien, gewoon te stoppen en te gaan lopen of
kijken. In het begin zie ik alleen maar wegen en bomen in herfstkleuren: mooi,
maar niet heel bijzonder en we rijden wat door.
Dan komen we totaal onverwacht in een dorpje waar wij beiden nog nooit
geweest zijn, hoewel een van ons in de provincie Drenthe geboren is en de ander
er al ruim 23 jaar woont. Altena is geen typisch Drents dorp met een Brink en
statige huizen en prachtige boerderijen. Nee, Altena is zo op een herfstige
zondag een wat vervallen, troosteloos, ongeïnspireerd dorp waar we alleen een
man zien lopen die in de serie ‘keeping up appearances’ de rol van Onslow zo zou kunnen overnemen. Als
we doorrijden richting Donderen zien we een dame langs de kant van de weg met
een fototoestel. Wij stoppen en stappen uit. Ik schrik. Naast de auto staan de
mooiste paddenstoelen die ik ooit heb gezien. Wanneer we bij de fotograferende
dame aankomen zien we een compleet paddenstoelendorp. Hier woont niet alleen kabouter
Spillebeen, maar ook de complete familie Pinkeltje en het hele zwikkie van Rien
Poortvliet bij elkaar. Prachtig. We maken een aantal foto’s en ik merk dat mijn
latent chagrijnige bui als sneeuw voor de zon verdwenen is. Maar goed, zo gaan
de dingen nu eenmaal.
Geniet u ook even van de mooie
plaatjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten