De mensen in de chambre d’hôte.

Op de terugweg van onze vakantie in de Ardèche in Frankrijk hebben we dit jaar een prachtige chambre d’hôte geboekt in Melay. Een slaperig dorp in de buurt van het vroeger vooral heel bekende Bourbonne-les-bains, een kuuroord waar we enkele jaren geleden al eens hadden overnacht. Deze chambre d’hôte is gevestigd in een heel fraai opgeknapt oud chateau. Het chateau Melay is in de laatste zeven jaar door de huidige eigenaar geheel gerenoveerd. Alleen de buitenmuren en het dak waren nog in redelijke staat. Alles aan de binnenkant is vernieuwd. De raamkozijnen en de luiken zijn nieuw. Het geheel is smaakvol ingericht. Hoewel er in de afwerking nog wat eer te behalen is, is het voor zover ik dat kan beoordelen een geslaagd project.

Onze kamer Heeeeel Groot 

De eigenaren, een jong stel dat hun roots in Drenthe heeft, zijn vriendelijk en vangen ons bij aankomst gastvrij en enthousiast op. Esther heeft vooral leuk contact met de beide dochters van het stel, 3 en 5 jaar. Dat is een bijzonderheid. Esther “bond” over het algemeen niet gemakkelijk met kleine kinderen, maar nu moet ze zelfs helpen schoentjes aan te doen. We worden begeleid naar de tuin van het chateau. Daar maken wij kennis met een stel van boven de zestig. Hij, een aristocraat van het zuiverste water, is vriendelijk. Hij vertelt ons dat zijn naam Antoine is maar dat hij liever door het leven gaat als Kees. Kees lijkt het goed te hebben getroffen met zijn baan. Hij heeft beroepsmatig te maken gehad met hoge politici. Zij, een grande dame, straalt uit dat ze vast een hele lieve oma voor haar kleinkinderen is. Ze vertelt over haar kleinkind, dat veel te ver weg van hen woont. Helemaal in Amsterdam, terwijl ze zelf naast het Vrijthof in Maastricht wonen. Ze past ten minste een maal per week op haar lieveling. We praten wat over koetjes en kalfjes als na ons het volgende stel de tuin binnenkomt.  Een stel uit Rotterdam. Hij is een typische, aanvankelijk wat stille kantoorman. Zijn naam is mij ontschoten maar dat is niet zo belangrijk. Hij heeft een i-pad en dat zullen we weten. Binnen drie zinnen die hij uitspreekt heeft hij de woorden i-pad tenminste vier maal genoemd. “Ik heb even op mijn i-pad opgezocht wat het weer voor morgen gaat doen.” “Ik heb mijn nieuwe i-pad in de i-pad winkel in Rotterdam gekocht.” “Mijn i-pad zegt dat er een goed restaurant in de buurt moet zijn.” Ik schiet onbedaarlijk in de lach wanneer Esther zachtjes tegen mij zegt: “Laat ‘m die i-pad in zijn reet steken!” Wanneer mij om uitleg van mijn lachen wordt gevraagd, kan ik dus even geen antwoord geven. De vrouw van de accountant, want dat is zijn beroep, redt mij. Zij heeft alle aandacht van de twee kleine meisjes tegen wil en dank opgeëist. Esther lijkt voor de kinderen inmiddels niet meer te bestaan. En als een van de twee toch een poging doet de aandacht van Esther te krijgen, zorgt Andrea er wel voor dat Esther op het tweede plan raakt. Andrea is namelijk van het type dat het niet kan uitstaan als de aandacht naar iemand anders dan haarzelf gaat. We besluiten naar onze kamer te gaan. Wel krijgen te horen dat het diner om zeven uur geserveerd gaat worden. Tot onze spijt vernemen we dat Rotterdam er voor kiest om niet naar het geweldige restaurant te gaan. Ze eten ook mee.

Tijdens het eten hebben we aanvankelijk een leuk gesprek met Kees of Antoine en zijn vrouw. Het is in de week voor de verkiezingen in Nederland en het gesprek komt op de politieke situatie in Holland. Een van de mooiste uitspraken over de politiek die ik ooit gehoord heb, zal ik u niet onthouden. “Politiek leidt tot hersenverweking.” Ik vind hem prachtig en Kees heeft er duidelijke voorbeelden bij. Ik kan ze helaas niet meer reproduceren. Ze waren op dat moment voor mij briljant en ik was ervan overtuigd dat deze man gelijk had. Inmiddels weet ik gelukkig beter. Of niet ……? Het gesprek wordt volledig overgenomen door Rotterdam. Ik doe nog een poging of twee om deel te nemen aan het gesprek. Esther is inmiddels al helemaal afgehaakt. Wanneer ik na de derde poging geen contact kan maken in de groep en het erop lijkt dat we tot persona non grata zijn verklaard door mevrouw Rotterdam, gaan we naar onze kamer. Het is negen uur. We zijn nog niet moe maar we zijn wel klaar met Miss Me en Mr I-pad. We spelen op onze kamer een spel Triviant. Alsof het gezelschap al niet triviaal genoeg was. Om tien uur gaan we slapen. We staan de volgend ochtend fris op en vertrekken zo vroeg als mogelijk is richting huis. Ondanks ons vroege vertrek komen we Rotterdam nog tegen in de ontbijtkamer. Ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Volgende zomer doen we een nieuwe poging in het chateau. Misschien komen we andere mensen tegen.

Het chateau Melay  

Tot later.