Bij de zij-ingang van het UMCG, het universitair medisch
centrum Groningen, hangt een bordje aan een blinde muur. Op zich is een bordje
aan een muur bij een ziekenhuis niet eens bijzonder en ik zou daar ook nooit
over schrijven als ik de tekst op het dat bordje niet zo bijzonder zou vinden.
Op het bordje staat alleen een naam. Mw A Kingma. Op de stoep, onder het bordje,
staat een gele lijn. De lijn geeft ongeveer aan dat er een fiets zou moeten
kunnen staan. Er staat echter voor zover ik weet nooit een fiets, de plek is
leeg. Elke dag kijk ik even naar de plek. Ik kan het bordje vanuit de
koffiekamer op mijn afdeling zien. En nooit zie ik een fiets staan.
Wie is
mevrouw Kingma? Wat doet mevrouw Kingma? Waarom heeft mevrouw Kingma als enige
van de ruim tienduizend medewerkers van ons ziekenhuis een eigen
fietsparkeerplaats? Vragen, vragen en nog eens vragen. Ik wil er eigenlijk
helemaal geen antwoord op, want nu kan ik lekker fantaseren……….. misschien is A
Kingma wel een oud nachthoofd die ooit in de jaren zeventig, toen dit nog
mogelijk was, een afspraak heeft gemaakt met de directie dat zij, als zij zou
blijven werken, een eigen parkeerplaats moest hebben. Misschien is mevrouw
Kingma een kennis van tante Annie, die ook overal in de stad Groningen overal
haar eigen dingen heeft. Of misschien is mevrouw Kingma wel een pseudoniem van
tante Annie of wacht…. is A misschien stiekem de A van Annie? Wie zal het
zeggen. De dag dat ik een fiets zie staan bij het bordje, ga ik ernaast staan
en ga ik wachten tot iemand de fiets komt halen. Dan zal ik weten wie er zulke
mooie en te koesteren privileges heeft in ons verder zo zakelijke en strak
georganiseerde ziekenhuis, waar je een boete kan krijgen als je een fiets parkeert
op een plaats die daar niet voor bedoeld is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten