Kleren kopen en toch maar niet

Het wordt tijd dat ik iets ga vertellen over mijn lief en hoe vertederend zij kan zijn. Ga je na het eten mee naar de lokale modezaak om een nieuwe outfit te scoren? Vraagt ze mij als het eten op tafel komt. Natuurlijk ga ik mee. Ik word vrijwel altijd vrolijk wanneer ik Esther in mooie kleren zie lopen en dus stem ik ook nu weer in met het voorstel. Ze probeert me nog te paaien met de woorden "dat laatste setje dat jij uitzocht is tot op de dag van vandaag favoriet". Na het eten ruim ik de tafel af, doe de afwas en wil mijn schoenen aantrekken. "Laat maar! Ik weet niet of het wel nodig is om vandaag kleren te kopen" Ik probeer nog van weet je het zeker? ik wil graag met je mee hoor! Maar zonder er naar van te zijn of zonder een woord teveel gaat ze armbanden en kettingen zitten maken. Pastelkleuren worden het vandaag. We zitten tevreden naast elkaar aan de eetkamertafel. Ik typ en zij rijgt. Het leven is goed.

Tuinfair

Mijn lief heeft het idee opgevat dat de pinksterdagen uitermate geschikt zijn om zomerfairs, brocantemarkten en tuinfairs af te lopen. Zo ook vandaag. Esther heeft in het blad Noorderland gelezen dat er een tuinfair georganiseerd wordt in het pittoreske dorp Nijega. En dus was dat de besteding van onze middag. Gisteren heb ik het geheel af kunnen houden omdat er Formule 1 op de TV was. De grand prix van Monte Carlo (Monaco) werd verreden. Een mooi excuus om niet weg te hoeven. Ik heb daar goed gebruik van gemaakt: na de derde ronde van de wedstrijd ben ik gaan dommelen en heb alleen even gekeken wanneer Olav Mol het nodig achtte zijn stem te verheffen. Dat gebeurt over het algemeen alleen als er iets spannends te zien is. Ik kon uitgerust aan vandaag beginnen, maar ik kon geen excuus bedenken om niet mee te gaan naar de zoveelste fair in ons samenzijn. Dus we hebben Pierre, onze auto, in de versnelling gezet en we zijn naar de tuinfair in Nijega gereden. Als U zichzelf de vraag stelt: een tuinfair, is dat een fair waar je inspiratie kan opdoen voor de tuin? Zijn daar wellicht zaken te koop die de tuin opvrolijken of waarmee het werken in de tuin makkelijker wordt? Dan bent u net zo'n sufferd als dat ik ben. Het woord tuinfair heeft alleen betrekking op het feit dat de fair in een tuin wordt gehouden. In dit speciale geval wel een hele mooie tuin met een pracht van een kastanjeboom als blikvanger. Zo'n tuin die je normaal gesproken in woon- en tuinmagazines ziet met prieeltjes en verrassende hoekjes. Een tuin van mensen die met veel zorg ieder blad in de tuin geplaatst hebben om het evenwicht niet te verstoren, denk je dan. Maar goed, het was een mooie tuin met daarin een heel lief zomerhuisje dat als bed en breakfast wordt verhuurd. De pakweg 20 standhouders bieden een keur aan huisvlijt, kunst, woondecoraties, kookkunst en dranken aan. Laat mijn oog en natuurlijk mijn neus nu precies door dat laatste aangetrokken worden. Wij treffen onder de kastanjeboom een jonge man aan die wijnen te koop aanbiedt. Hij laat mij, op mijn verzoek, eerst een droge witte wijn proeven waarvan ik meteen begin te kwijlen. Ik ruik perzik, proef grapefruit en in de verte een niet te missen kruidnagel. Deze wijn is heel, heel lekker. De jonge man wordt enthousiast en biedt mij ook een rosé aan. Ook lekker, maar na de witte was ik al verkocht. Esther heeft het al door: geen goedbedoelde huisvlijt mee naar Assen vandaag, maar een doos van de lekkerste witte wijn die in jaren langs mijn smaakpapillen is gekomen. Esther wist dit al lang natuurlijk, want zij zoekt wel een fair uit waar iets te eten of te drinken is. Ze wil vaker met me op pad. De vorige keer was het een zalmrokerij. Ook niet verkeerd, hoor. Geef mij een lekker hapje of een drankje en ik ben een tevreden man.

Blauwe suède schoenen

In 1955 bracht Carl Perkins het nummer 'blue suede shoes' uit, dat later door ene Elvis Presley wereldberoemd zou worden gemaakt. Deze Perkins, zo lees ik in zijn discografie, heeft het nummer inderdaad echt geschreven over een paar blauwe schoenen die hij voor veel te veel geld had gekocht. Hij kon zich de schoenen niet eens veroorloven, maar tegen zulke schoenen kon de man in 1955 geen nee zeggen. Deze schoenen hebben hem geen windeieren gelegd. Zijn kinderen en kleinkinderen kunnen nog altijd genieten van de inkomsten die de platen en schoenen van Perkins tot op de dag van vandaag genereren. Dit heeft mij de afgelopen zaterdag ertoe bewogen ook eens gek te doen en die prachtige blauwe suède schoenen die in de etalage stonden te kopen. Wie weet raak ook ik geïnspireerd om een nummer één hit te schrijven. Het uitvoeren daarvan laat ik, geloof ik,  maar meteen over aan iemand met meer zangtalent dan dat ik. Misschien is Charley Luske een goed idee? Of Chris, of Iris, de winnares van de voice of Holland... of....  moet ik het dan door Blof laten uitvoeren? Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: Wist je dat Elvis nog leeft......

In de bus 2

Kan ik mij op vrijdag verbazen over het gedrag van een buspassagiere, is het op een gewone doordeweekse maandagavond, nadat ik samen met mijn lief een brief op de post heb gedaan, weer totaal anders. Ook in de bus. We besluiten nadat wij de brief voor een vriend hebben gepost, een wat groter rondje te lopen. Goed voor de spijsvertering en de spieren moeten zo nu en dan even getraind worden. Wij zien een alleraardigste puppy aan een rode riem die zeer trots door een waarschijnlijk kersverse eigenaresse wordt uitgelaten. Het soort of ras van de pup weet ik niet. De pup en de eigenaresse willen de straat oversteken maar moeten even wachten op de bus. Als de bus plotseling stopt kijken Esther en ik elkaar aan. Is er iets aan de hand? Nee, de buschauffeur heeft de pup ook gespot en spreekt met de dame die op de vluchtheuvel staat. Na enige tijd zien wij dat de dame de pup oppakt en aan de buschauffeur overhandigt. De hond in de bus. Er zit in ieder geval een passagier in de bus, die lijkt er zo te zien niets van mee te krijgen. Bussen die een strak tijdschema hebben, passagiers die naar huis of naar een andere belangrijke bijeenkomst willen of moeten: het maakt allemaal niet uit. Als een pup je vertedert moet je daaraan toegeven, schema of niet. Taxi 's die voorbij moeten nemen de andere zijde van de weg maar even. Als de pup met die ogen naar je kijkt, staat alles even stil.

En zo hoort het ook. Laat je zo nu en dan vertederen door een kleintje.

Toeval. Of bestaat dat echt niet?

Ik weet het even niet meer. Ik ben opgegroeid met het idee dat toeval niet bestaat. Maar daar ga ik de laatste 8 jaar steeds meer aan twijfelen. Neem nou gistermiddag. In Assen wordt een maal per jaar een zogenaamde kunstmarkt "art explosion" gehouden, daar ben ik gisteren geweest met Esther, mijn lief. Bij een van de standhouders zag ik een hele leuke reproductie van een pentekening. Ik wilde deze stiekem kopen om Esther te verrassen op onze trouwdag volgende week. De kunstenaar is druk bezig het prentje in te pakken en op dat moment roept Esther vanaf de andere kant van de stand "Rob, wat vind je van dit plaatje". Het blijkt exact dezelfde afbeelding te zijn die ik zojuist heb gekocht. De verrassing is weg. Als de kunstenaar mij de reproductie overhandigd moet ik wel laten zien wat ik zojuist heb aangeschaft.Is dit toeval, of was het zoals ik vroeger heb geleerd voorbestemd? Of zijn Esther en ik gewoon soulmates? Ik weet het niet. Wel weet ik dat de afbeelding mooi gevonden wordt door mijn lief.

Kurk en in de bus

Om maar met het eerste beginnen. Kurk. Het is tegenwoordig een zeldzaamheid om een fles goede wijn te openen die afgesloten is met een ouderwetse kurk. Vandaag trof ik er een bij de slijter. Toen de schroefdop op de wijn "in" kwam, was ik niet voor. Ik was, en u leest het goed, ik was fel tegen. Wijn hoorde in mijn beleving afgesloten te zijn met een kurk. Sinds vandaag ben ik fan van de schroefdop. Waarom vraagt u zich af. Ik heb vanavond die fles wijn opengemaakt om een lekker glas te kunnen drinken. Ik deed dit ondanks dat mijn allerliefste dochter probeerde mij van dit voornemen af te houden. Na openen van de wijn kreeg ik al het vermoeden dat deze, nog nostalgisch met een kurk afgesloten fles, niet goed meer zou zijn. Een mini slokje was voldoende om de gehele fles in de gootsteen te laten verdwijnen. Helaas geen wijn vandaag....... Of toch?
Het tweede deel van mijn verhaal vandaag is in mijn beleving schokkend en ik heb me de gehele middag afgevraagd of ik niet had moeten ingrijpen. Ben ik een slapjanus of had u hetzelfde gedaan? Om een reactie te kunnen geven moet ik eerst het verhaal maar even vertellen. Ik hoor het graag van u. "In de bus". Ik reis elke dag met de bus van mijn werk naar de carpoolplaats net buiten de stad.. Op het station kreeg ik vandaag een mevrouw naast mij zitten de ik nog niet eerder in de bus tegen ben gekomen. Zij heeft een, zo lijkt het tenminste, overheerlijke appel in haar hand waar zij heerlijk aan knabbelt. Over het eten van appels in de bus hoor je mij niet klagen. Net voordat de deuren dichtgaan gooit de dame in kwestie haar half opgegeten appel uit de bus. Ik was te verbaasd om te reageren en vraag mij af wat u gedaan zou hebben? Bij thuiskomst vraag ik me nog steeds af of ik iets had moeten zeggen. Tegen jeugd die rommel op straat gooien zeg ik wel iets . Waarom niet tegen een leeftijdgenote? Ik weet het tot nu toe nog niet.

Tot later.

Alleen thuis 2

Vandaag is de derde avond dat ik zonder mijn lief thuis ben. Op zich is dat natuurlijk goed te doen. De dochter wilde in plaats van normaal op maandag na het sporten, vandaag extra vroeg eten. Ik haast mij vanuit Groningen naar huis om een start te maken met het eten. Thuisgekomen ontdek ik dat dochterlief al aan het koken is. Ze heeft erg haar best gedaan om een smakelijke maaltijd op de tafel te krijgen. We eten gezellig. "Ik moet zo eerst oppassen bij Bart en Annemieke en daarna ga ik bij een vriendin langs om een avondje slap te kleppen. Natuurlijk ga maar lekker zeg ik tegen haar. Ik ben blij dat ze een hernieuwde band heeft gesloten met haar vriendin. Emma de dochter van de vriendin is negen maand oud en is echt de liefste baby die ik in lange tijd heb gezien. Niet alleen lief hoor maar ook erg mooi om te zien. U weet wel hoe dat gaat: wat een lief kind heb je daar. Dan moet je je als moeder afvragen hoe lelijk je kind is Nee, Emma is er echt een om op te eten. Oeps weet wat je zegt, het is tegenwoordig not done om een baby "leuk" te vinden. Maar goed, al met al heeft een en ander tot gevolg dat ik de derde avond op rij alleen thuiszit. Ik heb ook beloofd in mijn inleiding dat ik zo nu en dan een grappig verhaal zou schrijven over mijn werk. Laat ik dan maar beginnen met iets dat in het geheel niet grappig is. Er is vandaag door een collega voor ruim 27 duizend euro schade aangericht. "Deed ze dat expres?" vraagt u zich af. Nee, natuurlijk niet. Het toeval wil dat er sinds kort een nieuwe methode is de transducers (een soort microfoon waar ultrageluid mee uitgezonden en opgevangen kan worden waar dan een beeld van het hart van gemaakt wordt) te reinigen en het vervoer van de transducers van en naar de patiënten is veranderd. De tip van de transducer is tijdens het vervoer op de vloer gevallen en knapte stuk. Jammer, dat is een duur grapje.

Alleen thuis?

Vandaag gaat Esther voor het eerst sinds twee jaar weer op studiereis. Ze mag dit jaar naar haar droombestemming, Estland, Letland en Litouwen. De puber kinderen hebben weken geleden al gezegd; "Pap, wij houden je wel gezelschap hoor." Ik ga mijn lief zo afzetten voor haar vlucht. "Oh ja pap, ik moet vanavond dansen". (dochter) En: "Pa, ik moet werken tot een uur of tien en daarna ga ik uit."(zoon). Nog voor Esther weg is zijn de pubers vergeten wat ze enkele weken geleden hebben gezegd. Niet erg hoor, ik vermaak me natuurlijk ook best zonder hen. Het geeft wel aan dat je niet uit mag gaan van wat de pubers zeggen. Zeggen en doen zijn twee heel verschillende dingen. Maar goed, even over Riga en de overige steden in de Baltische staten. Volgens mensen die het weten kunnen, mis ik heel wat moois. Wij hebben dan ook weer een nieuw doel voor een van onze volgende reizen. Wanneer dat is, weten we natuurlijk nog niet. Met de huidige politieke en economische situatie is het maken van plannen verder dan een jaar van te voren een hachelijke onderneming.   Ik ben blij dat we de mogelijkheid hebben om te kunnen dromen. Dat ga ik de komende week dan ook doen. Dromen van mijn lief. Tot ze weer terug is.
Rob

De profielfoto

Deze foto is gemaakt in Frankrijk. Wij zijn daar een jaar geleden in het huwelijksbootje gesprongen. Tot op de dag van vandaag geen spijt. Zou ook wat vlug zijn binnen een jaar he! Maar dit is wel een van de mooiste plekjes van Europa. (U hoeft het niet mee eens te zijn hoor.... blijft het lekker rustig in de noord Ardèche.)
Kijk even op www.burg-ardeche.net.

Eerste dag

Als je vrouw plotseling het internet ontdekt en van de ene dag op de ander een Blogger is geworden met een passie voor pastel en andere kleurrijke zaken als eten, drinken, foto's en bloemen, kan je als zelfbewuste, ietwat onzekere echtgenoot niet achterblijven. Ik geef me vooralsnog over aan de roep van het internet. Wat er allemaal in mijn Blog terecht komt is op dit moment nog niet helemaal duidelijk maar het zal waarschijnlijk gaan over de dagelijkse dingen. Zaken die te maken hebben met werk, huis, kinderen en echtgenote. Ik werk in een groot ziekenhuis en zal zo nu en dan de zaken die zich daar afspelen op een zo prettig mogelijke manier opschrijven. Er gebeuren regelmatig leuke, grappige dingen op mijn werk. Daarnaast gebeuren er hier thuis ook veel zaken waarover iets gezegd kan worden. Laten we zien wat er op het pad komt en hoe de dingen gaan...