Medewerker burgerlijke stand

Er zijn zo van die dagen dat ik wel eens wat rondkijk op het internet. Voor een kennis die een nieuwe werkkring zoekt, was ik op zoek naar een baan in Drenthe. Drenthe is groot en van noord naar zuid zijn er veel, vooral technische banen te vinden. Heel geruststellend hoor, maar mijn kennis is een vrouw en zoekt iets administratiefs. Na veel omzwervingen kom ik op de site van Randstad waar een baan bij de gemeente Assen op staat. Misschien bent u beter bekend met Randstad, maar ik was in de veronderstelling dat Randstad een professionele organisatie was. Maar o, o, o wat heb ik mij vergist. In mijn beleving is het plaatsen van een vacature, waarvoor je bij voorbaat weet dat er geen geschikte kandidaat zal schrijven, namelijk een lichtelijk zinloze actie. De gemeente Assen mag zich deze vacaturetekst natuurlijk ook aanrekenen. Maar van de gemeente en de politiek zijn we zinloze acties inmiddels wel gewend. Waar maak ik me zo druk over, zult u zich afvragen. Wat staat er dan op de site van Randstad? Wel, het volgende, ik citeer:

“Medewerker burgerlijke stand

Gemeente  Assen

Functie omschrijving:

Randstad Assen zoekt een medewerker burgerlijke stand die op oproepbasis wil werken. Ervaring met het opmaken van aktes is vereist. Uren worden niet gegarandeerd. Om voor deze functie in aanmerking te komen beschik je over werkervaring als medewerker burgerlijke stand, wat inhoudt dat je ervaring hebt met aktes (aangifte geboorte, overlijden, geregistreerd partnerschap e.d.). Heb je deze ervaring niet dan heeft het geen zin om op deze functie te solliciteren. Er is namelijk geen ruimte om je in te werken dus met je ervaring start je direct solo achter de balie.”

Met andere woorden: “Leuk dat u zichzelf al even heeft ingewerkt en dat u precies weet wat u bij ons op of met welke systemen kan doen.” Hoezo geen ruimte om te werken? is dat zo raar als er geen uren zijn…. Misschien moet de Gemeente Assen zoeken naar een persoon die anderen kan inwerken. Heeft onze kennis wel een kans op een baan.

In de begeleidende tekst staat waar je terecht kunt met opmerkingen. En dat ze naar aanleiding van jouw opmerking contact met je zouden opnemen.

Voordat ik het wist had ik het volgende in de reactieruimte op de site getypt….

“Nee hoor, neem vooral geen contact met mij op. Niet nodig. Ik wil alleen even reageren op de vacature medewerker burgerlijke stand in Assen die u plaatst. Het lijkt mij voor de hand liggend dat u eerst in de databank kijkt of er wellicht ex-medewerkers zijn van de gemeente. Een vacature plaatsen en eisen dat men ervaren is in nu net die functie, lijkt mij niet zo zinvol. Misschien dat u deze opmerking ook even kunt doorgeven aan de gemeente Assen. Wij als burgers hebben het al moeilijk genoeg met de stompzinnigheid van sommige onderdelen binnen de gemeente.”

Ik heb uiteindelijk niets geplaatst, maar wil u mijn frustratie niet onthouden. En nee, mijn bekende heeft niet gesolliciteerd. 

Zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later

Het kan niet anders

Het kan niet anders: ik kan echt mijn mond niet langer houden over de in ons land  (en ja, zelfs in de Verenigde Naties) losgebarsten discussie over Zwarte Piet.  In de eerste plaats vraag ik mij af of de mensen bij de Verenigde Naties niet iets beters te doen hebben dan zich bezig houden met een volksfeest in de lage landen. En in de tweede plaats snap ik de ophef niet die als reactie hierop in ons kikkerland ontstaat.

Ik zou bijna zeggen: “Niet op reageren, Lena” maar ik begrijp dat het daar inmiddels te laat voor is. Een demonstratie op het malieveld in Den Haag loopt uit de hand. Alleen omdat een vrouw met een gekleurde huid de Verenigde Naties wil laten weten dat ze zich beter met de discriminatie van de Papoea’s in Nieuw-Guinea bezig kunnen houden, en daar kan ik me van harte bij aansluiten. Een stel liefhebbers van Zwarte Piet, die overigens een heel vredelievende gast is, is aan het lynchen geslagen. Met als doel???? Wie het weet, mag het zeggen. De fans van Zwarte Piet beginnen nu toch wat eng te worden, als ik bijvoorbeeld de reacties op facebook en twitter zie wanneer Anouk een opmerking plaatst. De acties worden ook vaak gestart door in mijn ogen wat dubieuze nationalistische clubjes (al valt de Pietitie daar geloof ik weer niet onder).

Ik was een voorstander van het Sinterklaasfeest en heb er nooit iets kwaads of discriminerends in gezien. Nu weet ik het niet meer. Als ik Sinterklaas vier, ben ik dan een discriminant? En wat als ik het niet vier?  Ben ik dan een slappe zak die zich door de Verenigde Naties laat koeioneren? Ontken ik het slavernijverleden van donkere mensen als ik Zwarte Piet van harte toejuich? Of ontken ik dat slavernijverleden juist als ik er een gekleurde Piet van maak? Gelukkig is het nog geen 11 november, kan ik nog even advies vragen aan die andere weldoener, Sint Maarten….. Ik wens u en mijzelf veel sterkte met het maken van de enige juiste keuze. Maar goed. Zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later 

Kleurt u zelf de platen even in? Wit of zwart dat maakt mij even niet uit.

Sharon Dijksma

Het moge inmiddels duidelijk zijn dat de politiek niets voor mij is. Ik ben veel te veel van de details, het denken in hoofdlijnen en het implementeren van een visie voor de komende vijf of wellicht tien jaar is veel meer iets voor de beleidsmakers van ons land. Hierbij denk ik vooral aan staatssecretarissen, ministers en onze gewaardeerde parlementariërs. Die zich daar overigens uitstekend voor laten belonen. Wij, de burgers van dit land, mogen dan verwachten dat er een duidelijke visie is voor bijvoorbeeld de economische ontwikkelingen en de financiering van de overheid.

Onze staatssecretaris economische zaken, mevrouw Dijksma, hecht er echter aan een opvolger van de snackpaprika te verordenen. Wat dit met visie op de economie te maken heeft, is voor mij een volkomen raadsel. Het lijkt mij mooi om als privépersoon een wens te hebben voor de opvolger van de snackpaprika, maar om als staatssecretaris economische zaken daar een mening over te hebben gaat wat ver. Ik zou zeggen: Sharon, houd jij je bezig met de politiek, dan houd men zich op de universiteit van Wageningen bezig met snackaardappels of snoeptomaatjes of iets dergelijks. Ik wil ook dat mijn kinderen goed te eten krijgen, maar als mijn kinderen uitgekeken zijn op de spinazie, haal ik het niet in mijn hoofd om de landbouw te vragen een groente te ontwikkelen die ze wel pruimen. Gezond eten kun je als ouder ook gewoon op tafel zetten. “Geachte heren en dames in de politiek. We maken nog een keer een afspraak: Jullie houden je bezig met de voorwaarden en de grote lijnen. En wij, de burgers van dit land, zorgen voor een goede en gerichte invulling. Zo kunnen we allemaal doen waar we goed in zijn….”

Niet meer zeuren over ouderen die moeten helpen in de zorg en de opvolgers van de snackpaprika. Dat regelen we zelf wel…..want zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later 

Geen vrijwilligerswerk in ruil voor zorg

Zo koppen de kranten de dag nadat onze onvolprezen staatssecretaris Martin van Rijn in de pers een ballon heeft opgelaten over de inzet van langdurig zorgbehoeftigen en ouderen in het onderwijs en in de peuterspeelzaal. U vraagt zich net als ik waarschijnlijk af: ‘Hoe had u dat bedacht, meneer van Rijn?’ Moet Tante Annie, die inmiddels de negentig nadert, door de thuiszorg maar een uurtje eerder het bed uit gehaald worden om daarna met de deeltaxi naar de peuterspeelzaal gebracht te worden om daar met de kinderen een uurtje of twee te lezen? Ik zou zeggen: een topplan. De kinderverzorgster die de peuters en baby’s een schone luier geeft, kan nadat ze dat gedaan heeft meteen een droge luier geven aan tante Annie. Op deze manier slaan we twee vliegen in een klap. Nee, wacht even… het kan effectiever. De kleuterjuf die in de zelfde straat woont als tante gaat voor school even met haar eigen kinderen bij tante langs om haar in de kleren te helpen. Zij neemt vervolgens tante mee naar school en de kinderen krijgen les van tante Annie. Leesles met een loep wel te verstaan, want tante kan het allemaal niet echt goed meer zien. De juf moet dan nog even oom Henk uit bed halen en in de kleren zetten. Oom Henk wordt op de technische school afgeleverd en geeft figuurzaagles. In dezelfde tijd tackelen we nog even het probleem van de sociale stage van de oudere leerling, want die kan op school oom Henk en tante Annie verschonen. Als ik er zo over nadenk, kan het niet beter. Bezuinigen in het onderwijs en in de zorg tegelijkertijd. En toch nog verwachten dat de kennis en de vaardigheden van de nieuw afgestudeerden er op vooruitgaan? Ik ben bang dat we dat maar moeten loslaten. Wordt het een duur jaar of niet? Ik weet het niet. Gelukkig ben ik niet verantwoordelijk voor de kostenbeheersing in de zorg of in het onderwijs. Ik weet dat het goedkoper moet. Ik weet hoe dat binnen de zorg kan, maar daarover heb ik u al eerder op de hoogte gebracht. Hoe dat moet binnen het onderwijs is een wat ingewikkelder vraag. Onderwijs zou moeten leiden tot meer kennis en inzicht. Bij onze staatssecretaris is dat in ieder geval niet zo goed gegaan. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.

 

De winkels in Assen

Zoals u wellicht weet, woon ik in Assen: een leuke stad met een enorm goed klimaat om kinderen in groot te brengen. Het uitgaansleven (en alle gevaren die daarmee veelal gepaard gaan) staat op een relatief laag pitje. Wanneer je na sluitingstijd van de winkels in het centrum van Assen bent, lijkt het alsof je blind een kanon kunt afschieten zonder dat er enig gevaar is dat je iemand raakt. En dat is goed. Veiligheid voor alles, zullen we maar zeggen. Daarnaast staat het centrum van Assen bekend om zijn goede winkelaanbod. Vele gezellige boetieks en winkels vlak bij elkaar in een goed bereikbaar centrum. Helaas moet ik dit nuanceren: Assen stónd bekend als een goede en gezellige winkelstad. 

Winkelen in Assen is niet meer wat het geweest is. Na de recente opening van een totaal onnodig project als de Citadel, een nieuwe kern van winkels bij het centrum van Assen waardoor we nu een nieuwe JUMBO op 150 meter van de oude JUMBO hebben, staan er diverse panden leeg in het centrum van de stad. Rond het Forum komt het aantal lege panden op 11. Dat is ongeveer de helft van het aantal panden daar. Ik kan u niet vertellen hoe leeg en ongezellig dat eruit komt te zien. En wanneer u denkt, dat zullen dan wel oude panden die nodig aan restauratie toe zijn wezen heeft u het mis. De leegstaande panden zitten zoals gezegd vooral in en om het Forum dat in 1993 gebouwd is. Pas 20 jaar jong en nu voor 50 % leeg. Dat is op zich al jammer, maar er staan ook de nodige panden leeg in het centrum die nog nooit gevuld zijn geweest met winkels. En dat is een teken aan de wand. 

In de Triade, enkele jaren geleden geopend,  staan nog steeds of al weer meerdere winkelpanden leeg. Het plein tussen Triade, Forum en Mercuriuscentrum kent meer legen dan gevulde winkelruimtes. Een drama voor de veiligheid, voor de gezelligheid en vooral voor de winkeliers die wel de moed hebben zich in Assen te vestigen. Ik heb niet geteld en ik ga ook niet tellen hoeveel winkels er in de diverse winkelcentra in het centrum en de diverse wijken leeg staan, maar het zijn er veel meer dan er op dit moment en in de komende jaren aan winkels bij zal komen. Natuurlijk is het aantal winkels gedaald door de opkomst van internet en de kredietcrisis, maar de leegstand is vooral te wijten aan het feit dat er ongebreideld winkelcentra uit de grond zijn gestampt tussen 2009 en 2013. De projectontwikkelaars hebben enorme boterbergen op de verschillende hoofden. Zij hebben de volksvertegenwoordigers gouden bergen beloofd. En die volksvertegenwoordigers hebben zich gedragen alsof ze kleine kinderen waren; verwend, verwaand en zonder enige vorm van volwassenheid geloofden ze alles wat hen in de politieke kraam te pas kwam. Nu zit de burger met een ongezellig centrum en vele lege etalages. Maar ach, zo gaan de dingen nou eenmaal. Tot later.

De nougat man

Wanneer ik zo op een marktje in het zuiden van ons geliefde Frankrijk loop en er staat op deze markt een mannetje met overheerlijke nougat, dan kan ik de verleiding maar moeilijk weerstaan. Iets in mij roept: ”doe het niet” en “je weet van tevoren dat het meer gaat kosten dan je wilt uitgeven”. En  toch, ik moet en zal een stukje lekkere nougat meenemen. Ook nu worden alle vooroordelen die mijn binnenste al duidelijk had geroepen waar. De nougat kost €5 per 100 gram, dat staat duidelijk in de kraam van de man vermeld. Wanneer ik zeg dat ik wel 100 gram van een bepaalde soort nougat wil, laat hij mij zien wat hij wil gaan snijden. “Goed zo?” vraagt hij en ik zeg nog tegen de man “cent gram”.

Tijdens het snijden zakt de broek van de man tot voorbij de helft van zijn billen. Het vrouwelijk deel van de omstanders, waaronder kennissen en vrienden, kijken verlekkerd naar de billen van de man. Een enkeling (uiteraard niet mijn vrouw) roept zelfs “nog een stukje”. Als het snijden klaar is wordt de broek weer opgetrokken. Wanneer hij het afgesneden product op de weegschaal legt, laat hij vol trots zien dat hij slechts 185 gram meer heeft afgesneden  dan waarom ik heb gevraagd. Hij zegt zonder blikken of blozen tegen mij dat ik wel een kleine korting krijg en dat ik maar 17 euro moet betalen. Een snelle rekensom vertelt mij nu dat ik niet 5 maar ruim 6 euro betaal voor 100 gram van het spul. En ik krijg niet een beetje meer, maar echt meer dan twee en een half maal datgene waarom ik heb gevraagd.

Ik wil de helft. De man is niet van plan het stuk te halveren. Ik kan het zo toch niet verkopen, is zijn argument. Ha, dat is jammer, zeg ik ter verdediging {is het geen bedrijfsrisico dat je met een rest voorraad komt te zitten?}.  Net wanneer ik zonder nougat ontstemd weg wil lopen, redt vriendin Wilma de situatie. Zij wil ook 100 gram van de bedoelde nougat. En we besluiten het stuk in tweeën te laten snijden. Ieder ongeveer 140 gram en ieder ongeveer 8 euro en 50 cent. Wilma bedankt, want de nougat is wel lekker. Eerlijk gezegd zou ik het niet willen missen en geloof me …  volgend jaar trap ik weer in de zelfde val. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later.

De mensen in de chambre d’hôte 2

Ongeveer een jaar geleden logeerden wij een nacht op het Chateau Melay in de Haute-Marne. 

Het chateau'.

Dit verblijf was voldoende om een lang weekeind te boeken voor dit jaar. Wij hebben bewust het weekeinde uitgekozen waarin een rommelmarkt rond het kasteel georganiseerd wordt. Van te voren hoopten wij leuke en gezellige gasten aan te treffen op het kasteel en dat bleek inderdaad zo te zijn. Wij hebben gezellige dagen gehad met de eigenaar en eigenaresse van het chateau, maar ook met diverse gasten. Leuke mensen om je heen maken een verblijf, op welke plek dan ook, waardevoller. Op de dag voor de rommelmarkt is veel te organiseren voor de betrokkenen en wij gaan er overdag op uit om in de omgeving een aantal bezienswaardigheden te bezoeken. Je wilt tenslotte niet de hele dag op een stoel zitten en niets doen. Hoewel? Maar nadat wij terugkomen van een hele volle en gezellige dag, maken we kennis met het hoofd catering van de rommelmarkt. Zij, een struise vrouw van in de vijftig, is een waar organisatiewonder. Duidelijk van Franse komaf en verbaal zeer aanwezig. Als zij iets in haar hoofd heeft, heeft zij het niet in haar achterste. Zo heeft er een discussie plaatsgevonden van zeker tien minuten over het verplaatsen van een zware melkcontainer waar speciaal voor de rommelmarkt de dranken in gekoeld worden. De container staat wel tien centimeter uit het lood en daar moet natuurlijk verandering in komen. Helaas is de container net gevuld met zo’n duizend liter ijswater. De discussie duurt een minuut per centimeter. Als na een poos blijkt dat de container niet meer verplaatst gaat worden, bindt het hoofd catering in. Er zijn op de rommelmarkt veel standhouders en (gelukkig voor de standhouders) ook veel gasten. Niet iedereen zag er even saai uit en dat is voor mij natuurlijk altijd fijn. Niet iedereen wilde even makkelijk poseren, maar ach … zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later.  

Wat heb ik een grote sleutel.

Gezellig aan de tap 

Een momentje voor een kopje koffie. lekker

Het is tien voor negen in de ochtend en het eerste biertje wordt getapt 

Momentje gestolen..... 

in de mood for dancin

Esther met haar nieuwe viend?

Hoi 

nee dus 

De derde maal is scheepsrecht

Ook een worstje?

Simon aan het werk 

Even mijn broek ophalen.... 

Onderweg tanken

U kent dat wel, dat tanken onderweg bij een tankstation langs de snelweg in Duitsland of Frankrijk onderweg naar je vakantiebestemming. Of zoals in ons geval onderweg naar een weekeindje brocante in Noord-Frankrijk. We maken een tankstop in Luxemburg. Meerdere hele lange rijen van auto’s. Zoals de meesten van u ook zouden doen, besluit ik in de, voor zover ik kan beoordelen, kortste rij aan te sluiten.  Wij stellen ons op achter een zeer vol geladen Audi type A 6 combi. Een grote wagen met een enorme bagageruimte. Nadere bestudering leert mij, maar vooral Esther, dat de auto afkomstig is uit Tsjechië. Als de bestuurder zijn wagen heeft geparkeerd naast de pomp, stapt hij uit. Zijn uiterlijk verraadt een overduidelijke Oost-Europese herkomst. Donkere haren op armen, benen, hoofd, en vooral op zijn borstkas ontwaar ik een heus kamerbreed tapijt van diep zwarte krullen. Zijn reisgenote, die aan de bijrijderszijde ook uit de auto komt, is hoogblond en heeft van in- en uitpakken geen kaas gegeten. Wat een geluk dat de wagen een betrouwbare reputatie heeft. U merkt het al. Wij krijgen ruimschoots de tijd het stel te observeren. Na veel gehannes met slang en tankdop lukt het om het spuitpistool in de vulopening te manoeuvreren. Zij  neemt het tanken over en hij opent opnieuw de bagageruimte van de auto. Er worden diverse tassen en dozen uit de bagageruimte gehaald en op de voorbank geplaatst. Als de tank van de auto vol zit, wordt de zo vrijgemaakte jerrycan in de bagageruimte gevuld. De Tsjech is uiterst secuur en laat het pistool goed uitdruppelen om de vele losliggende spullen in de laadruimte niet te bevuilen. Terwijl hij het spuitpistool terughangt, haalt zij alle spullen weer van de voorbank en plaatst ze weer in de kofferruimte. Hij controleert haar werk, verlegt nog wat en sluit uiteindelijk de kofferbak. Dan moet er afgerekend worden. Laten we het zo zeggen, het wereldrecord snelpinnen staat niet op naam van deze Tsjech. Er wordt uitgebreid onderzocht waar de pinpas in moet. Gelukkig opent zich een laatje, bediend door een meneer achter het loket, waar hij de pas gewoon in kan deponeren.  Ondertussen is zij weer uitgestapt

Goed zo?

om wat te gaan rommelen in … jawel, de kofferruimte. Als na veel vijven en zessen de pincode is ingetoetst en de betaling rond is, stappen beiden weer in en rijden verder. In de tussentijd hebben wij onze tank gevuld en staan wij direct achter het stel opnieuw op hen te wachten. Maar ach, het is vakantie en tja, zo gaan de dingen nu eenmaal.  Tot later.

De boomhut van oom Tom

U weet dit nog niet, maar er is een nieuwe fiets aangeschaft. En die moet natuurlijk gebruikt worden. Zo ook afgelopen dinsdagavond. De dag is warm geweest en wij, mijn vrouw en ik, besluiten na het eten een stuk te gaan fietsen. De wind is ons goed gezind en besluit een tukkie te gaan doen. We fietsen in de richting van het Fochteloërveen om aldaar te genieten van de vogels en de zomeravond. Het Fochteloërveen is een prachtig veen-natuurgebied op de grens van Drenthe en Friesland, waar wandelpaden en dus ook fietspaden te over zijn. Een echte aanrader wat mij betreft. Al fietsend kletsen en fantaseren wij wat af. Wat gaan we doen met de jackpot van de staatsloterij als we die winnen? Waar gaat de volgende vakantie doorgebracht worden en met welke auto rijden we daar dan wel heen? U begrijpt het, niets menselijks is ons vreemd. We spreken zelfs over waar het verjaardagscadeau, dat mijn vrouw van haar moeder en haar zuster heeft gekregen, moet komen te hangen.  Als we op de terugweg via Bovensmilde, een  boom zien met daarin een boomhut waar een volwassen man met pijn en moeite in zou kunnen klimmen, besluit ik dat dus maar niet te doen. Ik moet morgen tenslotte wel weer aan het werk. Maar mijn fantasie gaat weer met mij op de loop. Wie zou deze hut gebouwd hebben? Waarom juist hier langs de weg en niet in een bos waar het verstoppen in een boomhut veel effectiever kan? En waarom is die trap tegen de boom gespijkerd? Zit hier dagelijks een kleine jongen van een jaar of tien op de uitkijk wanneer zijn vader weer thuiskomt? Of is deze hut gebouwd door de vader om de jongen een schuilhut te geven voor het bespieden van de vele vogels die over de landerijen vliegen? Ik krijg als vanzelfsprekend de antwoorden. De hut is gebouwd in de oorlog om de boeren te observeren en te voorkomen dat deze groenten en aardappels weg zouden geven aan de Randstedelingen. Of gaat dat net weer iets te ver… Hoewel ik erg van de natuur houd en ik de bomen , de vogels, de beesten van het veld en het bos wil beschermen en koesteren, ben ik vooral voorstander van het speelplezier van de jeugd. Speel, ontdek en word een volwaardig mens. Geniet van je boomhut en heb respect voor de boom waarin je hem hebt gebouwd. Stiekem ben ik een klein beetje jaloers. Ik was nooit handig genoeg om een boomhut te bouwen. Ik wilde wel graag in deze kijken, maar helaas mijn gewrichten zijn niet meer zo soepel als dertig of veertig jaar geleden. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.  

De boomhut van oom Tom

De boomhut van oom Tom

De boomhut van oom Tom

De boomhut van oom Tom

Klompen uit trekken

Wie kent het niet? Bij de boerderij staan voor de deur een paar of vier, van groot naar klein, in een fraaie rij klompen opgesteld. Bij mijn ouderlijk huis, hoewel wij niet op een boerderij woonden, kwam het ook met enige regelmaat voor dat er in het halletje tussen de garage en de achterdeur een rijtje van drie paar klompen stond. Mijn moeder kon daar vreselijk van in de stress schieten en ik heb nooit begrepen waarom. Inmiddels weet ik beter, want ook mijn twee kinderen hebben ook klompjes gedragen in een alweer grijs verleden. Ook al staan deze bij de achterdeur of zelfs buiten, het is onmogelijk de rommel waardoor ze gegaan zijn echt helemaal buiten te houden. In het geval van mijn kinderen valt dat nog wel mee, een beetje modder en zand binnen  heeft elke ouder wel eens, niet iets om je zorgen over te maken. Dat mijn moeder bezwaar maakte kan ik me nu echt wel voorstellen. Mijn broertje en ik droegen de klompen in de stallen van de buurman. De paardenmest, stro en hooi werden echt niet van de klompen afgeveegd alvorens ze in het halletje terecht kamen. Nu ik er over nadenk, moet ik mijn moeder nog mijn excuus aanbieden voor de stankoverlast die mijn klompen moeten hebben veroorzaakt. Ma, hoewel je mij allang niet meer hoort: Sorry! Zo, dat gezegd hebbende kom ik tot de reden van mijn blog van vandaag. KLOMP’N UUTTREKK’N moet de echtgenote van de eigenaar van de onderstaande klompen hebben gezegd. Op de begane grond in het ziekenhuis waar ik werk stonden ze. Eenzaam met z’n tweeën naast de lift. Een beeld dat we niet vaak meer zien in het ziekenhuis of in het stadse bestaan van tegenwoordig. En dat is eigenlijk best jammer. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later

Netjes geplaatst 

Op de parkeerplaats.

Zoals ik al wel eens heb verteld, is het voor mij dagelijkse praktijk om in Haren te parkeren alvorens mij per citybus naar het UMCG te begeven. Ook vandaag was dat wederom het geval. Nee, ik heb geen vakantie. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Zegt men…… Nog even afwachten dus. Behalve ik zijn er meer mensen die een verwoede poging doen de auto in een parkeervak te proppen. Dat dit soms niet helemaal of helemaal niet lukt, kunt u uit de volgende foto’s opmaken. Ik heb ook wel eens gedacht dat sommigen van mijn medemensen het rijbewijs bij de blue band margarine cadeau hebben gekregen. Of tenminste bij het parkeren de bril niet hebben opgezet. Ik heb ooit een parkeerboete mogen betalen omdat ik mijn auto buiten het parkeervak geplaatst heb op een hele volle parkeerplaats waar wij, als personeel van het ziekenhuis, gewend waren te parkeren. Zo u wilt was dit een terechte bon. Ik ben inmiddels niet boos meer op de verbalisant. Ik begrijp inmiddels dat parkeren buiten de vakken in sommige gevallen zelfs tot gevaarlijke situaties kan leiden en dat daar dus tegen opgetreden moet worden. Op de P+R Haren is het soms kolderiek, vooral als er naast het parkeervak nog 3 auto’s geparkeerd staan (dagelijkse kost, zie foto) en de eerste 2 zijn al naar huis gereden; dan staat nummer 3 gewoon midden op de rijbaan.

Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.

En geloof me, ik heb niet ge foto-shopt 

Best een mooie auto

Er is wel plaats........

En daar sta je dan. 

Deze is van eerdere datum  

Deze is van eerdere datum

Snijden in Zeijen

Of moet ik zeggen snijen in Zeijen. Nee, dat hoort niet, dat is onjuist gebruik van de Nederlandse taal. En toch is de titel dekkend voor het verhaal. Was het vorig jaar in Zeijen niet helemaal een zwembad maar wel een voetenbad, dit jaar regende het ook op de Midsummerfair. Esther, mijn lief, heeft mij overgehaald om weer mee te gaan en ik heb dus ja gezegd. Want een fair in Zeijen is toch stiekem wel leuk. We kijken op buienradar en schatten in dat het de komende 3 uur droog blijft. Snel gaan, anders lopen we kans om nat te regenen. Aangekomen in Zeijen is het inderdaad nog zonnig en we lopen op ons gemak langs de eerste kramen. We genieten van de mooie tuinplanten die tentoongesteld staan en nemen ons voor er een stel aan het eind van ons bezoek mee naar huis te nemen. Al slenterend komen wij bij de stand van de keukenwinkel uit Assen, het Kookhuis. We gaan naar binnen. Er blijkt een workshop in snijden gegeven te worden. De plaatsen aan de workshoptafel zijn bijna allemaal bezet. Het wachten is op een mevrouw. Esther en ik wachten op het begin van de workshop. Zo kunnen we in ieder geval de theorie aanhoren en ons voordeel er mee doen. De mevrouw laat echter heel lang op zich wachten. Uiteindelijk vraagt de eigenaresse van de winkel mij of ik misschien mee wil doen. Ja, dat laat ik me geen twee keer vragen.  Ik doe mee. In een hele ontspannen sfeer sta ik ruim een uur te snijden. 

Brunoise snijden. 

Ik leer brunoise en julienne snijden en krijg adviezen over hoe mijn mes vast te houden en het op de juiste manier te gebruiken. Ook niet onbelangrijk, welk mes voor welk doel. Het is leuk en ik krijg al snel de smaak te pakken. Ik snij uien (zonder huilen), courgette en wortels, ik pel een sinaasappel met een mes en fileer de partjes. Aan het einde van de workshop ben ik zelfs in staat een zeebaarsfilet te ontdoen van zijn huidje zonder vlees aan het huidje te laten zitten. Ja, zonder liegen, mijn huidje was zelfs schoner dan die van de master. Beginnersgeluk? Of talent? Natuurlijk is het de bedoeling dat ik die fijne messen aanschaf. En ook zo’n prettige snijplank en zo. 

Geconcentreerd aan het werk

Ook dat laat ik me geen twee keer zeggen. Wij hebben ’s avonds een dinertje en daar moet nog heel veel voor gesneden worden. Goede reden om mijn keukenattributen uit te breiden met 4 messen, een plank, een messenblok  (maar die kreeg ik gratis, min of meer) en een schrapertje (ook gratis). Esther moest er voor met de paraplu naar de meest luxe pinautomaat die ze ooit had gezien, met gezellige dames, verwarming en een bankje. Tijdens de workshop was het namelijk behoorlijk gaan regenen, vandaar dat we blij waren toch een paraplu meegenomen te hebben. Dat de messen scherp zijn, bleek al snel bij het eerste snijwerk thuis. Binnen 3 seconden had ik een snee in mijn linker ringvinger en toen daar eenmaal een pleister om zat, duurde het niet lang voor ik ook een snee had in mijn wijsvinger. Ach, zo gaan de dingen nou eenmaal. Tot later.

En zo staat het thuis

De brocantemarkt in Koekange

In de eerste plaats past een openbaar excuus. Een excuus voor het lange niets van mij te hebben mogen lezen, bijna twee maanden. Vandaag echter kan ik het niet laten u deelgenoot te maken van mijn belevenissen op de brocantemarkt in Koekange. Meteen bij aankomst zien wij de man die zo heerlijk zalm kan roken, dat wij ook nu weer besluiten voordat we naar huis zullen gaan een broodje te gaan eten. Maar dat broodje zit gelukkig voor de komende twee uur nog in het vat. Ik verheug me er nu al op. Wij gaan gezellig over de markt en komen, hoe kan het ook anders, bekenden tegen. Marieke en Jean-Pierre zien ons van een afstand komen en begroeten ons uitbundig. We maken een gezellig praatje en lopen daarna de hele markt over. Ik zie een mooie wandelstok, zo een met een metalen knop. Goed geprijsd, maar ik vind hem er net te nieuw uitzien. Esther ziet bij dezelfde kraam een paar mooi gedecoreerde borden die we wel aanschaffen. Deze kraam verkoopt veel leuke spullen die vooral gunstig geprijsd zijn. Wij vervolgen onze weg en Esther herkent veel dames waarvan zij het blog volgt en die ook haar blog volgen. Het is gezellig op de markt. We gaan nog even bij de boerenschuur naar binnen  waar een grote antiek en curiosa winkel in is gevestigd. Daar schrokken we wel een beetje van de prijzen. Een model kastje dat wij diverse malen zagen bij diverse bedrijven voor een bedrag van  € 150,- moet hier al snel € 250 opbrengen. En eenvoudige kleine spoelkommetjes zouden volgens de eigenaar € 10 moeten kosten. Wij zijn geen echte kenners, maar dat is wel wat overdreven. Bij het verlaten van de markt loop ik tegen een groot portret van de overgrootmoeder van onze huidige koning, Wilhelmina, op. Ze kijkt mij aan met een blik van ‘koop mij’. En na veel wikken en wegen besluit ik dat niet te doen. De uitbater van de kraam vraagt er zeker niet te veel voor. Als Esther niet zou hebben aangedrongen zou ik het portret niet gekocht hebben. Maar we kopen het toch. We bedenken een plaats in huis waar het kan hangen en denken aan de hal. Mooi, een stuk van de hal met portretten van koninklijkheden. Daar hangt namelijk al een knipselportret van princess Anne (Groot-Brittannië) en daarbij hebben ook net een portret aangeschaft van koningin Juliana met prins Bernhard uit 1937. We gaan nog even bij de kraam van Marieke en Jean-Pierre langs om te melden dat we weer naar huis gaan. Zij wensen ons veel plezier met onze aankopen en een goede thuisreis. Bij de zalmhandelaar kopen we een broodje zalm. Terwijl wij smikkelen en smullen van de overdaad, komen er drie dames aanlopen. Zij zien het portret van Wilhelmina tegen de boom staan en maken er een lovende opmerking over. Ik kan op dat moment natuurlijk mijn mond niet houden en zeg “het portret is natuurlijk te koop“ De dames zijn geschokt en ook totaal van slag. “u heeft dat portret toch gekocht omdat u het mooi vind?” En “moet u dat niet eerst met uw vrouw overleggen?“ Ik peuter terwijl de dames genieten van het portret het prijskaartje van de achterkant van de lijst. Zonder prijskaartje gaat het vast beter. Het lukt mij een van de dames te laten raden wat ik voor het portret zou hebben betaald. Zij schat zevenendertig euro. Ik reageer met “ik moet er natuurlijk wel een beetje winst op maken”. Dus voor 55 euro mag ze het hebben. De dame trekt haar portemonnee en geeft Esther het geld. Ik ren nog even naar Marieke om te melden dat de zaken goed gaan en daarna gaan we met winst van de markt af. We willen geld uitgeven om de economie een beetje vlot te trekken, maar komen met meer thuis dan dat we weg zijn gegaan. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.  Heel soms. Tot later.

Met Wilhelmina op haar "oude plaats"

Lekker sfeertje 

De herdenking.

Elk jaar wanneer de datum 4 mei op de kalender nadert, word ik een weinig sentimenteel. Ik word me dan bewust van wat mensen over moeten hebben gehad voor onze vrijheid. Er zijn zelfs mensen geweest die zich, volledig bewust van het gegeven dat zij hun leven zouden kunnen verliezen, hebben ingezet om een betere en veiligere leefomgeving voor ons te creëren. Ik heb hier enorm veel respect voor. Ik zou me nu, in tijden van vrede en relatieve veiligheid, niet kunnen voorstellen hoe ik er tegenover zou staan als het grootste offer van mij gevraagd zou worden. En gelukkig hoef ik mezelf dat ook niet af te vagen. Omdat ik mijn vrijheid waardeer en omdat ik in de gelukkige omstandigheid verkeer mezelf af te kunnen vragen wie of wat zorg heeft gedragen voor mijn gevoel van vrijheid, herdenk ik. Ik herdenk diegenen die hebben gevochten voor mijn vrijheid. Niet alleen diegenen die tijdens die strijd zijn omgekomen. Nee. Ook diegenen die na afloop van de strijd naar hun geliefden en of ouders hebben mogen terugkeren. Want ook aan hen heb ik mijn vrijheid te danken. Daarom zijn de herdenking en het feest van de bevrijding onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zo ben ik gisteren, op 4 mei 2013, samen met Esther naar de herdenking in Westerbork geweest. De burgemeester van de gemeente Midden-Drenthe hield een toespraak. Een toespraak waarin hij niet alleen herinnerde aan de tweede wereldoorlog, maar ook aan de vele missies die “onze jongens” na de oorlog hebben moeten uitvoeren. Ik ben blij met mijn vrijheid, maar ik sta ook heel erg stil bij de offers die anderen voor deze vrijheid hebben moeten brengen. Ik denk ook aan de mensen die tijdens de oorlog en daarna vervolgd zijn. Aan de mensen die in de bossen van Drenthe en de Veluwe in holen hebben gewoond. En met name aan de personen die het deze onderduikers mogelijk hebben gemaakt te overleven. Moedige mensen die in ruil voor de kans om voor het vuurpeloton te komen staan anderen, vaak onbekenden, hielpen. Tijdens de herdenking in Westerbork heeft mijn zwager een toespraak gehouden.  Hij roemde vooral de moed die nodig is om je als vrijwilliger aan te melden in een oorlogssituatie. Er zijn vele van deze vrijwilligers niet naar huis teruggekeerd. En daar gaat het volgens mij om. Deze mensen herdenken en dankbaar zijn.

Ik ben trots op de mensen die vandaag de dag zichzelf inzetten om de vieringen van 4 en 5 mei te organiseren en mogelijk te maken. Vier de vrijheid. Maar als het aan mij ligt: blijf vooral herdenken.

 Ik ben weer een wijzer mens van deze vier en vijf mei. Zo gaan de dingen nu eenmaal. Leren en laten leven. Tot later.

De vlag halfstok. Het is wel apart hoor 

verzetsstrijders 

pas in 1992 van een naam voorzien 

Onze redders Thanks guys