In de trein

Als ik zo in de trein een beetje om mij  heen kijk zie ik veel. Heel veel. Tegenover mij zit een jonge dame van ongeveer vijfentwintig jaar. Ze is overduidelijk een studente. Als ik haar zo moet inschatten doet ze iets met grafische vormgeving. Ze heeft een Apple Mac book waar ze geregeld even op en naar kijkt. Ze is een denkster. Haar activiteiten met de PC worden afgewisseld met zuchten en het kijken in een boek waarvan ik de titel niet kan lezen. Op de grond voor haar staat een cameratas. Daar heeft ze tot nu toe niets mee gedaan. Naast mij zit een dame van een jaar of vijftig, ze spreekt erg luid in haar telefoon en heeft een accent dat ik niet kan plaatsen. Het zou Oost-Europees kunnen zijn, maar ook heeft het accent iets weg van Portugees. Tegenover haar zit weer een jonge dame die met haar scriptie bezig lijkt te zijn. Ze wisselt lezen in een schrijfblok  af met werken op haar veelkleurige laptop. Ik kan haar niet zo goed plaatsen, ze lijkt sportief en toch ook weer niet. Haar kleding is uitgesproken. Een zwarte korte broek met daaronder een panty en ze draagt een zwart t-shirt met een afbeelding van een witte tijger. We staan nu even stil, net voor Meppel. Naast de dame met het accent zit een blonde jongen te lezen in een boek van Jan Wolkers. “Turks fruit”, een boek dat ik ooit voor mijn lijst Nederlands heb gelezen. Ik vond de film met Rutger Hauer en Monique van der Ven beter. Het regent en ik heb weer eens geen regenjas meegenomen. Trek. Ik heb zin in een boterham . Vanochtend thuis zelf klaargemaakt met rundvleessalade. Mmmm, lekker even pauze.………  De tussenstop in Zwolle heeft de nodige wisseling van medereizigers gegeven. Iedereen die ik zojuist beschreef, is weg. Uitgestapt in Zwolle, mij in vertwijfeling achterlatend. Nu zit op de plaats waar zojuist de jongedame met de tijgerprint zat een met hele dure woorden in de telefoon sprekende meneer van een jaar of dertig/vijfendertig. Hij draagt een grijs gestreept overhemd, dat zo te zien zijn beste tijd gehad heeft. Gut, wat schommelt die trein zeg. De strijkbout van zijn vrouw/vriendin /partner of hemzelf (want je weet het nooit tegenwoordig) is al geruime tijd niet uit een kast geweest. Nu is het niet zo dat het spreken met dure woorden in een trein garant staat voor beschaving. Integendeel, deze man presteert het om langdurig en diep in zijn neus te graven en datgene dat hij eruit haalt aan de stoel te smeren. Nee, ook in de trein is beschaving soms ver te zoeken. Gelukkig hebben we vandaag tot nu toe geen last van schreeuwende pubers en ander lawaai.  Het is me wat, kom ik in Utrecht op de praktijkdag weer een aantal van dezelfde mensen tegen die ik al jaren tegenkom, maar ook een aantal nieuwe. Opleiders met een hoog percentage eigendunk en slechte oren. Ook zijn er vanuit diverse ziekenhuizen managers gestuurd die voornamelijk en sommigen zelfs alleen aan geld denken en niet aan een goede opleiding voor de medewerkers. En realiseren degenen die het voornamelijk over het geld hebben zich niet dat een leerling goedkoper is dan een gediplomeerde? Waar zijn we nou helemaal mee bezig? We krijgen binnenkort een samenvatting van het geheel. Ik wacht wel af. Ietwat teleurgesteld ga ik weer naar huis. Op de terugweg in de trein kan ik niet zo goed meer werken op de laptop en het observeren van medereizigers valt mij ook zeer zwaar. Het liefst zou ik mijn ogen dicht doen en een poosje slapen. Maar ik kan vertellen dat dat enorm tegenvalt, zo staand op een balkon tussen twee treinstellen in. Gelukkig zie ik mijn lief zo weer.