Midsummerfair?

Jaja, een midsummerfair, bedoeld om inspiratie op te doen voor de zomer. Ideeën opdoen om je tuin en het huis zo zomers mogelijk in te richten en dat allemaal in de buitenlucht. Ik moet zeggen dat het idee mij zeer aanspreekt en dat komt goed uit, want mijn lief wil erheen. Het maakt haar niet uit of het dertig of tien graden is. Het maakt haar zelfs niet uit of de bouw van de ark van de alom bekende Noach te laat is begonnen en de zondvloed over Drenthe lijkt te zijn uitgestort. We moeten erheen. Ik ben zoals u weet een meegaand type, ik ga mee naar een fair als Esther naar een fair wil. Zij weet dat en maakt daar gebruik van. Misschien is de meneer van de wijn er wel of… misschien de man van de warme gerookte zalm wel….. afijn, wij zoeken goede schoenen en een warme jas. U moet zich voorstellen: het is 24 juni, de thermometer geeft 10 graden aan en de regenmeter loopt over. Dus waterdichte schoenen of laarzen aan en gaan met die banaan. Nog voordat we het parkeer terrein opdraaien, constateren wij beide dat het vertrek straks wat tegen zou kunnen gaan vallen. We zien het wel, er staan genoeg jonge mannen om ons later te kunnen helpen. We zetten de paraplu op en lopen richting ingang van de fair. We betalen entree en gaan, nadat de zojuist aangeschafte kaartjes doormidden zijn gescheurd, het terrein op. Zo gaat dat nu eenmaal. Niemand verbaast zich daar meer over. Je koopt een kaartje en laat die aan iemand zien. Degene aan wie je het kaartje toont neemt het aan, scheurt het kapot en geeft het terug. Je moet je niet voorstellen dat een kassière bij Albert H je zojuist aangeschafte tomaten stuk zou maken. Maar goed, wij lopen het terrein op. In het begin gaat het we. Er ligt strakke, voor zover ik dat kan beoordelen, goed aangelegde bestrating op het begin van het terrein. Wanneer wij de eerst zeer fraai ingerichte stand uitkomen en ons op de zeer glibberige helling naar het lager gelegen gedeelte begeven, zakken we tot aan de enkels in de modder. Van het fraaie grasveld dat er gelegen moet hebben is niet veel meer over. Drassige grond leent zich minder als ondergrond voor een festival dan klinkers. Maar wij houden de moed erin. 

Bij de eerste koffietent begint een orkestje te spelen. Dixieland-muziek klinkt over het terrein. Zelfs in deze troosteloze, gestaag vallende regen moet ik even meedansen en ik geef een luid applaus ten beste als het eerste nummer afgelopen is. De leden van de band, die wat op leeftijd zijn, genieten duidelijk van mijn enthousiasme. Ik maak een paar foto’s van de mannen en ga weer met mijn lief verder kijken. We zien een paar leuke stands en raken beide tegelijkertijd geïrriteerd van de vrijwilligsters van “het goede  doel van deze fair”. We besluiten dat we nat genoeg zijn geworden. De laarzen van Esther waren niet waterdicht genoeg en mijn plu begint te zwaar te worden. Nog een stand of twee en wij doen onze laatste aankoop. Een bloemenvaas. Het huis kan in ieder geval weer vrolijk gedecoreerd worden. We zoeken de man van de warme gerookte zalm en kopen een lekker groot stuk. Bij de auto aangekomen blijkt onze angst voor de situatie bij de uitgang niet onterecht. Wat een modderpoel. Na drie pogingen lukt het om Pierre, onze auto, van het parkeerterrein af te rijden. Nat maar tevreden rijden we naar huis. Ik dromend van een broodje heerlijke zalm en Esther dromend van een grote vaas vol met bloemen. Zo gaat dat nou eenmaal.