Ja, het kan maar zo gebeuren dat de verbazing al vóór 8 uur
toeslaat. Vanochtend in de auto, onderweg naar ons werk vertelde mijn collega
mij een uitzonderlijk verhaal. Ik woon zoals u misschien weet in een mooie
gemeente in Drenthe. Burgemeester Heldoorn geeft leiding aan, naar ik altijd
heb aangenomen, een grote groep gemotiveerde en enthousiaste gemeenteambtenaren.
Ik durf dat gerust te zeggen, want mijn overbuurman werkt bij de gemeente en
die vertelt heel vaak erg leuk over zijn werk en zijn collega’s. Ik heb tot
voor vanmorgen geen duidelijke klacht gehoord over de gemeente, haar werkinzet
en motivatie. Gelukkig maar, want er moet veel gebeuren in zo’n gemeentehuis. Nu
hebben mijn collega en haar man vier kinderen, variërend in de leeftijd van net
5 tot 13 jaar. Niets bijzonders. Dat gebeurt wel vaker. Ruim twee jaar geleden
zijn zij weloverwogen van Groningen naar Assen verhuisd. Assen heeft namelijk de reputatie dat het goed
toeven is voor gezinnen met opgroeiende kinderen. Ik kan hier over meespreken,
want twintig jaar geleden heb ik hetzelfde gedaan. Niet met vier, maar toen nog
zonder kinderen. Vandaag heeft mijn collega echter het gevoel dat de verhuizing
van Groningen naar Assen een vergissing was. Vanwege een verandering in de
regelgeving voor paspoorten en identiteitsbewijzen, moesten ook mijn collega en
haar man voor alle vier de kinderen een nieuwe identiteitskaart aanvragen. Dit
hebben zij als vanzelfsprekend gedaan. Gehoorzame burgers doen dat en vragen
niet eens waarom dat nu weer nodig is. Nee, u moet weten dat burgerlijke
ongehoorzaamheid mijn collega volledig vreemd is. De aanvraag is dus vier maal
ingevuld, ondertekend en in aanwezigheid van alle vier de kinderen keurig
ingeleverd en betaald op het gemeentehuis. Alles keurig volgens de regels en
zonder mopperen. Dit is inmiddels een maand geleden. Gistermiddag belde de man
van mijn collega naar het gemeentehuis met de vraag of de reisdocumenten klaar
lagen. Ja hoor, die lagen klaar. “Dan kom ik ze even ophalen.” , was zijn
reactie. Dan moet u wel uw kinderen meenemen.
Om kort re gaan, auto laden met vier kinderen en naar het gemeentehuis.
Tegen vier uur komen zij aan bij het gemeentehuis. De kinderen hand in hand
over het trottoir en netjes in een rij. Ja, deze vier zijn zeer
gedisciplineerd. Vraag mij niet hoe dat
komt, de ouders zijn helemaal niet zo streng. In de hal van het gemeentehuis is
het stil. Geen gasten. Geen rij voor welke balie dan ook. Aangekomen bij de
balie vraagt de ambtenaar wat het doel van de komst van de familie is. “Wij
komen de identiteitskaarten ophalen.” luidt het antwoord. “Daarvoor moet u een
afspraak maken.” Maar vriendelijke meneer van de gemeente Assen, wij hebben
zojuist gebeld. Ja dat kan, maar ik heb geen afspraak met u staan. “Het hele
gemeentehuis is rustig en er zitten hier vier mensen op een rij te wachten
achter hun loket. Kunt u even kijken of u de documenten kan vinden en meegeven?
“Nee, u heeft geen afspraak” Afijn, de zevenpersoonsauto weer volgeladen en
zonder identiteitsbewijzen trekt de familie huiswaarts. Ook vader en moeder van
dit gezin komen niet in opstand tegen zo veel paars krokodil-gedrag. Ik wel, het gaat mij echt te ver dat, als een
gemeentebalie bezet is door een medewerker en er geen rij wachtenden is, een
gezin met vier kinderen naar huis wordt gestuurd. Om op de eerstvolgende
mogelijkheid terug te komen. Nu ben ik nog vergeten te vertellen, dat de
eerstvolgende mogelijkheid over twee weken (27 juni ’12) is.
Als ik mijn collega weer zie, krijgt ze zes paarse
krokodillen van mij. Of mag ze het zwembad dan niet meer in?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten